Roadtrip Noord Schotland – reisverslag van 5 dagen door de Highlands
Introductie
Schotland. Een land van ruige bergen, spiegelgladde meren en wegen die zich eindeloos door het landschap slingeren. Dit reisverslag vertelt het verhaal van onze vijfdaagse roadtrip door Schotland, waarin we van Edinburgh via de Highlands, Wester Ross, Fort William, Glencoe en het Falkirk Wheel weer terugkeerden naar de hoofdstad.
Geen vluchtige toeristische stops, maar een echte reis — langs mistige valleien, oude stenen bruggetjes en stille dorpjes waar tijd geen haast kent. Onderstaand de onze route op kaart. In 2005 bezochten maakten we ook een roadtrip naar Noord Schotland, toen bezochten we Skey en Kyle of Lochalsh.
Dag 1 – Van Utrecht naar Inverness: de start van ons Schotland-avontuur
We beginnen onze reis niet in Schotland, maar in Utrecht — het “middelpunt van het universum”, zoals mijn reisgenoot Ton het graag noemt. Vanuit daar vertrekken we naar Schiphol, rugzakken op de schouders en hoofd vol plannen. De EasyJet-vlucht naar Edinburgh verloopt soepel; op naar het avontuur.
Op Edinburgh Airport halen we onze huurauto op. De eerste kilometers links rijden zijn even wennen, maar na een paar rotondes voelt het verrassend natuurlijk. Zodra we de stad verlaten, opent het landschap zich: heuvels, bossen en het eerste uitzicht op de Highlands.
Queens View
Dan rijden we verder in de dicht begroeide omgeving naar Queens View. Eigenlijk is het niets bijzonders maar ze houden er hier nu eenmaal van om van niets iets te maken. Queens View is gewoon een mooi uitzichtpunt over Loch Tummel en als je geluk hebt, wat wij niet hadden, kijk je dwars door de Highlands tot aan Rannoch Station. Queens View omdat Queen Victoria hier geweest is. Het uitzicht is prachtig, de zon ketst via het spiegelgladde water in ons gezicht.
Tummel Bridge
Als we er genoeg van hebben rijden we verder naar Tummel Bridge. We pakken wat te drinken en lopen via een vakantieparkje naar de zeer snel stromende en diepe Tummel. Ik zou hier in dit park dus nooit met kinderen vakantie gaan houden, bloedlink ook al kunnen ze zwemmen.
Na Tummel Bridge gaan we meteen rechtsaf en komen vanzelf op de B847. In dit deel van de Highlands is er bos en schapen in overvloed.
Loch Garry
Dan pikken we in Calvine de A9 weer op rijden rijden verder noordwaarts door Glenn Garry. Als we bij Loch Garry zijn stoppen we. Het uitzicht is mooi en je kijkt vanaf de weg eigenlijk Loch Garry in. Er is in de buurt van Fort William trouwens nog een Loch Garry die we later zullen bezoeken.
Inverness – hoofdstad van de Highlands
Dan rijden we verder naar Inverness. Het is al donker als we de stad bereiken en een ramp om ons B&B’tje te vinden. We hebben ook nog pech dat deze niet op loopafstand van het centrum ligt.
Na de koffers gedropt te hebben duiken we de stad in op zoek naar een eetgelegenheid en en pub met muziek. Nou, we hadden er een gevonden, met eten en waar deze avond de Bob Hall Show op het programma stond. Al etend kijken we hoe de band zijn spullen opbouwt. Het duurt erg lang maar dan barst het ook los, 2 oude grijze duiven doen stom vervelende Boogie Woogie en wat jazz. Dat is helemaal niks en heeft geen enkel Schots tintje. Vermoeid gaan we dan maar terug naar onze B&B zodat we morgen uitgerust richting Ullapool kunnen vertrekken.
Dag 2 – Dwars door de Highlands via Ullapool naar Wester Ross
Het eerste wat je doet als je ’s ochtend wakker wordt en een flinke reisdag voor je hebt is uit het raam kijken hoe het weer is. Nou, geen probleem, de zon schijnt. Dan eerst maar ’s even aanschuiven voor zo’n Full Scottisch Breakfast want je hebt natuurlijk een bodempje nodig. Hierna pakken we de spullen en gaan op pad.
We raken even de weg kwijt als we Inverness verlaten maar uiteindelijk steken we de Beauly Firth over en komen we op de A835 uit richting Ullapool. We rijden door een bosrijk gebied. Er verschijnen grote waarschuwingsborden langs de weg voor overstekend wild en eventueel barre weersomstandigheden. Na eenmaal de afslag naar Kinlochewe, de A832, beginnen de bonte herfstkleuren steeds meer geel te vertonen en wordt het landschap steeds opener. In de buurt van Lubfearn stoppen we voor een afdalinkje naar de rivier.
Het water kijkt bruin van het veen hogerop gelegen. De varens zijn geel en nat van dauw. De zon schijnt volop. Het is lekker rustig op de weg wat snel stoppen makkelijk maakt. We rijden verder en komen bij het stuwmeer Loch Glascarnoch. We stoppen voor wat fotootjes maar stuwmeren zijn nooit echt mooi. Het water staat laag en dan zijn de oevers ronduit lelijk. De bergen op de achtergrond zijn onaangetast en wel imposant.
Corrieshalloch Gorge
Als we even verder rijden komen we bij Loch Droma, die ligt er wel schitterend bij. We sjouwen wat door het sompige veen en met de modder aan de schoenen maar weer de auto in. Uiteindelijk komen we uit bij de Falls of Measach in de Corrieshalloch Gorge. Ik had wat verhalen gehoord over hoe diep en eng de gorge was maar ik zie geen probleem. De swingbridge over de gorge met een twijfelachtig waarschuwingsbordje wat vermeld deze brug met niet meer dan 8 personen te betreden. We testen de brug uit door deze even flink te laten schommelen. Het valt wel mee. De kloof is mooi. De groene beplanting van varens en mossen in deze vochtige vallei zijn mooi. Er is nog een uitkijkplateau wat een mooi zicht geeft op de diepte.
Ullapool
Na de bezichtiging van de kloof vinden we dat er tijd genoeg is voor een bezoek aan Ullapool. We rijden eerst door Lael Forrest, je hoeft niet veel verstand van natuur te hebben om te zien dat de enorme pine trees erg bijzonder zijn. Ullapool is een wit vissersdorpje aan Loch Broom. We lopen eerst wat door de haven . Er wordt net een visserkot leeggehaald en direct in een Spaanse vrachtwagen afgevoerd naar waarschijnlijk Spanje dus.
Je kunt in Ullapool de veerboot pakken naar de Outer Hebryden. We pakken iets anders, Fish and Chips. Ranzig vet ongezond maar oh zo lekker. We worden op hitchcock-achtige wijze gade geslagen door ongeveer honderd meeuwen. Als we 1 frietje naar voren gooien breekt de pleuris uit. Alle rangen en standen worden uitgevochten tussen de meeuwen. We plagen ze met nog meer friet en eten de bak zelf leeg.
We gaan weer naar de auto en rijden terug naar de Braemore Junction waar we rechtsaf slaan de A832 op richting ….ja naar Poolawe met einddoel Gairloch. De temperatuur loopt lekker op en voor een oktoberdag is de 21 graden echt uniek. We hebben super mazzel.
Loch a’ Bhraoin
Na enkele kilometer stoppen we bij de punt van Loch a’ Bhraoin. Hier kun je je uitleven als je van hiken houdt en tijd zat hebt. De wandelroutes lopen alle kanten op. We rijden verder, de weg daalt langzaam af richting Fain Bridge. Dit is een mooie vallei met watervallen.
Dundonnell
Een eind verderop bij Corrie Hallie zoeken we oogcontact met een schaap die zich van geen kwaad bewust is als hij midden op de weg blijft staan. Hier mond de Dundonnell River uit in de Loch Broom. De delta van de rivier is vrij bijzonder. Allemaal kleine bultjes waartussen het water zijn weg zoekt.
Gruinard Bay
We rijden nu echt langs de kust op, prachtige vergezichten over Gruinard Bay en de eilanden aan de horizon. Vlak voor Little Gruinard zien we een prachtig wit strand opduiken; Gruinard beach. Het zand heeft zich door zijn beschutte ligging afgezet in Gruinard Bay. Door het mooie weer liggen er zelfs mensen op het strand. Dan gaat de weg weer omhoog en wordt de kust weer rotsachtig. Tevergeefs zoek ik naar zeehonden op rotsen. In de verte zien we Gruinard Island.
Loch Ewe
We passeren Poolewe aan de Loch Ewe waar we de Inverewe Garden rechts laten liggen en rijden na nog wat stops door tot Gairloch. Gairloch heeft twee dorpskernen. Het eerste deel ligt mooi aan een baai, het tweede deel wat men ook Charlestown noemt ligt een eind verderop en heeft een haventje. We drinken wat bij The Old Inn en programmeren de jukebox vol met Neil Young en Pink Floyd. We zoeken hier een B&B’tje maar dan met een pub en live muziek op loopafstand. Nou dat ging hier niet lukken. Helaas, we nemen een B&B’tje in het eerste deel van Gairloch.
Rubha Reidh lighthouse
Omdat het nog mooi weer is had ik nog een plannetje voor de avond. Via een smal weggetje rijden we schiereilandje op richting Melvaigh. We rijden 30m boven zeeniveau en hebben mooie vergezichten richting Trotternish op Skye. Het weggetje voor tussen in een afgelegen gebied tussen de schapen door. Voorbij Melvaigh gaan we rechtsaf de berg op, Maol Breac, waar het uitzicht nog weidser wordt. Op de top staan zendmasten.
De zon zakt langzaam weg en we haasten ons naar het uiterste puntje van het schiereiland waar de vuurtoren Rubha Reidh staat. De vuurtoren is tevens een B&B. We maken een paar prachtige foto’s en als de zon bijna weg is rijden we weer terug.
Oops, autopech
Doordat we continue naar de zee kijken en de aandacht van schapen proberen te krijgen vergeten we even op de weg te blijven en knallen we vol op een 20cm hoge frontwand van een duiker. Het stuur slaat om en de auto stuitert er overheen. Eerst het voorwiel, dan de onderkant van de auto en vervolgens vliegen we weer de lucht in als het achterwiel de rand raakt. Met de schrik in de benen stoppen we en constateren “gelukkig” maar 1 kapotte band inclusief velg. De onderkant van de auto heeft over de volle lengte een diepe kras, maar belangrijker, het achterwiel is nog heel. We hebben immers maar 1 reserve bij ons en dat is op 15km uit de bewoonde wereld toch handig dat we toch gewoon verder kunnen na het wisselen van het wiel.
Voor het echt donker begint te worden ligt het thuiskomertje erop en zal tot Edinburgh diens blijven doen. Maar goed dat we verzekeringstechnisch alles hebben afgekocht. Toch wel een verstandige keuze geweest. We komen heelhuids bij onze B&B aan en gaan na wat eten vroeg naar bed. De buitenlucht vreet energie en de onstuimige darmen als gevolg van de Full Scottish ook.
Dag 3 – Van Gairloch naar Fort William: de ruige westkust van de Highlands
De derde dag Schotland. Vandaag zakken we weer langzaam af richting het zuiden met als eindbestemming Fort William.
Bein Eighe National Park
De dag begint fris en zonnig. We gaan op weg richting Loch Mauree en stoppen het Bein Eighe National Park. Het park heeft in het verleden een belangrijke rol gespeeld in de oorlogsindustrie vanwege de mooie boomstammetjes die men gebruikte voor o.a. munitiekisten. Gelukkig zijn enkele bomen gespaard is is van het geheel een leuk Nationaal Park gemaakt. Je kunt hier 2 wandelingen maken. Eentje flink bergop naar een viewpoint en dan via een andere route weer terug. Hier moet je toch zeker een halve dag voor uittrekken. En wij liepen de korte route door de bossen.
Van Kinlochewe naar de Glen Torridon
Daarna reden we verder richting Kinlochewe waar we rechtsaf via de A896 de Glen Torridon inreden. Deze Glen staat bekend als een van de mooiste en ruigste van Schotland. We maken wat Japanees stops en zien wat meer bewolking opkomen. Als we de Glen weer uitrijden trekt de lucht toch weer open en hebben we een mooi uitzicht over Upper Loch Torridon waar Ton van Es een spiritueel moment kiest (alleen voor de foto).
De Applecross Peninsula route
Aangekomen in Shieldaig nemen we een bak thee. Dit is een klein plaatjes aan het water. Vanaf Shieldaig verlaten we de A896 om rechtsaf de Applecross Peninsula route te rijden met de velen seaviews. De weg is vrij goed te berijden. De lucht is blauw en het uitzicht afwisselend. Dan daalt de weg langzaam af naar Applecross. Eigenlijk een rij kleine aan elkaar gebouwde huisje waar alleen een stel toeristen voor wat leven zorgen. De kust is rotsachtig.
Bealach na Bà-pas
Na een kort bezoek aan Applecross rijden we Bealach na Bà-pas op. Normaal ligt er in oktober al sneeuw op de toppen van Wester Ross, nu is het nog groen. De weg klimt flink omhoog en het uitzicht wordt steeds mooier. Als we boven op een parkeerplaats stoppen hebben we bijna rondom uitzicht en horen we de herten in de verte brullen. Het is in het najaar ook heerlijk rustig om dit soort weggetjes te rijden. In de zomerdag moet je erg op je hoede zijn met de vele tegenliggers en het beperkt aantal “passing places”.
Het oude Russel Burn bruggetje
Dan duikt de weg ineens over de bergkam, waarna we met een mooi uitzicht in een nauw dal met scherpe haarspelden weer afdalen naar de ander kant van de peninsula. We stoppen onder bij een oud bruggetje over de Russel Burn. We zien een fietser die zo aan het eind van de dag Applecross nog wil bereiken.
Op naar de Kyle of Lochalsh
Na wat fotootjes zetten we de vaart er wat meer in. We willen het liefst voor het donker in Fort William zijn. Toch is er tijd zat voor stop, de wegen zijn beter en een deel van de route hebben we 2 jaar eerder al gereden. We pakken dus de A896 weer op tot de splitsing met de A890 richting Kyle of Lochalsh. Vrij snel loopt de weg parallel aan de roemruchte spoorlijn vanuit Inverness. Over bouw hiervan zijn hele verhalen en heeft ook Railaway een aflevering aan geweid. De weg loopt langs Loch Carron dat er op deze rustige herfstmiddag spiegelglad bij ligt.
Eilean Donan Castle
We steken de bergen weer over en vlak voor de splitsing met de A87 stoppen we bij een viewpoint waarvandaan we in de verte de Five Sisters kunnen zien liggen. Toen wij hier 2 jaar geleden waren viel de regen er met bakken uit. We draaien vervolgens de A87 op richting Fort William en maken nog een stop bij het Eilean Donan Castle. Het beroemde kasteel uit de films van Braveheart en zo.
De route verder is prachtig, je rijdt langs water, langs steile bergwanden, onbewoond gebied prachtig dus. Als we Loch Cluanie bereiken is daarna een pub, de Cluanie Inn. Je kunt hier overnachten en de plek gebruiken als uitvalsbasis voor tochten in deze ongerepte natuur, alhoewel, Loch Cluanie is weer hand made, een stuwmeer.
Sunset Loch Garry
De zon is al een heel eind weg als we bij Loch Garry nog een laatste stop maken en een paar schitterende plaatjes schieten van een onwaarschijnlijk mooie spiegeling in het meer. Voor we verder rijden kunnen we het niet laten een grote steen in het water te gooien.
Fort William
Als we in Fort William aankomen is het donker. We rijden snel naar Victoria Road waar een aantal B&B’s zitten. We vinden er een met ‘kitserige groene schotse ruit als vloerbedekking in combinatie met de sprei over het bed.
In Fort William is geen fort te bekennen. Er zal wellicht wel iets zijn maar ik heb het niet gezien. Fort William is ideaal als uitgangsbasis voor alles en ieder wat wils. Goed te bereiken via 2 hoofdwegen vanuit het zuiden en zelfs via het spoor. Om Fort William kun je niet heen. Maar op een zaterdagavond in oktober is de gezelligheid ook hier ver te zoeken. De traditionele bandjes in de pubs zijn er niet…
Dag 4 – Van Fort William via Falkirk Wheel baar Edinburgh
In Fort William, de zon schijnt volop, het is koud en er hangt een dikke nevel over het water. We ontbijten en maken ons op voor weer een mooie dag. Het is zondag dus er zullen meer toeristen de highlands intrekken. Fort William bezochten in 2004 ook al.
Mysterieus Loch Linnhe
We rijden via de A82 langs Loch Linnhe op en stoppen om mooie mistflarden die over het water hangen te aanschouwen. We zien de mist eigenlijk voor onze ogen optrekken. De wind blaast de nevel weg en lost op als de zon er vat op krijgt. Dan steken we de brug over die het Loch Leven van het Loch Linnhe scheidt.
Glencoe Valley
We rijden richting Glencoe en buigen af de beroemde of eerder beruchte Glencoe vallei in. Voordat we er echt middenin zitten pakken bezoeken we eerst het Visitor Centre. Deze is groot en ook echt interessant. Ieder heeft wel een bepaalde interesse die hier uitgemeten wordt. Zo vonden wij de voorstelling op 3 grote flascreens over het ontstaan van de vallei er mooi. Dan stappen we de auto in en rijden dus “echt” Glencoe Vallei in. Echt hoog zijn de bergen niet in Schotland. De hoogste, de Ben Nevis bij Fort Williams is slechts 1.344 meter hoog. Qua hoogte te vergelijken met het Schwarzwald en de Vogezen.
Munro’s
Het klimaat is in Schotland op deze hoogte echter bar en boos. De boomgrens ligt al op 700m! Op veel kaart worden de bergen in “voet” aangegeven. 3000 voet, gelijk aan 914,4m is in Schotland een “magische” hoogte, net zoiets als voor ons de kilometer. Alle 284 bergen hoger dan 3000ft zijn door Sir Hugh T. Munro in kaart gebracht en worden Munro’s genoemd. Voor de hiking freak een streven ze allemaal beklommen te krijgen en zich “bagger’ te mogen noemen. Als je het goed plant kun je er wel een stuk of 6 op een dag doen.
De Glencoe Valley is ook een stuk of 10 Munro’s rijk. Je kunt op veel plekken omhoog klimmen en genieten van het uitzicht zoals wij deden. Je verkijkt je wel op de afstanden als je gaat klimmen. De vallei loopt omhoog naar een soort pas en veranderd daarna langzaam een hoogvlakte met veenland en meren, het Rannoch Moor gebied. Evenwijdig aan dit traject loopt de West Highland Way waarvan ik een paar jaar later het noordelijk deel liep.
Spiegelfoto’s Lochan na ‘Achlaise
We volgen de A82 en stoppen geregeld voor prachtige foto’s. Het mooie rustige herfstweer zorgt voor onbeschrijflijk mooi mirror lakes. Als we bij Lochan na ‘Achlaise maak ik de mooiste foto’s die ik ooit gemaakt heb. Onderstaand een impressie en behoeft geen uitleg.
Als we denken dit tafereel goed genoeg vastgelegd te hebben rijden we verder en daalt de weg scherp met een haarspeldbocht. Bij Loch Tulla komt de spoorlijn van Fort William weer evenwijdig aan de A82 te liggen. Deze spoorlijn heeft een aantal bijzondere stations in the middle of nowhere. Stap je in Bridge of Orchy op naar Fort Williams dan stopt de trein op Rannoch station waar je nog wel met een auto kunt komen maar verder op in Courrour Station stap je in de middle of nowhere uit, allen te bereiken per 4 wiel drive. Dit station is ideaal om een hike te beginnen naar Fort William of gewoon wat vee op te laden.
Wij rijden Bridge of Orchy voorbij, we waren hier al in 2004 gestopt en dit is ook de plek waar ik later de West Highland Way startte tot aan Fort William. We volgen de A82 tot aan Crainlarich. Wij gaan hier linksaf richting Lochearnhead en de Trossachs.
Lochearnhead
Het is hier meer bewolkt dan in de Highlands. Aan de oever van Lochearnhead nemen we een lunch. Verbazingwekkend hoe rustig zo’n meer is in vergelijking met Zwitserse en Franse meren. Geen wegen huizen paden, nee, 1 steigertje met een paar bootjes en een waterskiclub. That’s it. Het gebied is hier weer veel bosrijker en met de mooie herfstkleuren ook fotogeniek.
Loch Katrine en de Sir Walter Scott
We stoppen even bij Loch Lubnaigh en rijden daarna verder naar Loch Katrine waar we nog net een glimp van de Sir Walter Scott op kunnen vangen, een opgelapte uit het water geviste stoomboot die nu voor de toeristen een dienst op het meer onderhoud door op en neer te varen. Het gebied is berucht, beroemd om de veedief Rob Roy die in de uithoeken van dit meer gestolen vee wist te verbergen. We zien de boot wegvaren en stappen daarna weer in de auto om via de A821 richting Aberfoyle en dan de A81 om de Highlands achter ons te laten.
Falkirk Wheel – de
Wij gaan op weg naar Falkirk en laten Stirling met al zijn memorabele monumenten gewijd aan William Wallace letterlijk links liggen maar bezocht ik een paar jaar later wel. Wij willen als civiele technici het Falkirk wheel wel eens zien draaien.
Het Falkirk Wheel is een soort dubbele paplepel met een bak water ertussen om boten naar een hoger kanaal te voeren, een scheepslift dus. Het is een unieke constructie en dat is maar goed ook want zo druk bevaren is het hier niet en worden de gaten dus lucratief ingevuld door toeristen in bootje omhoog en omlaag te spuien. Ik heb eigenlijk helemaal geen gewone boot gezien. Het leek dus meer op een kermisattractie.
Een tocht in een boot is aan ons niet besteed en al helemaal niet voor geld, neemt niet weg dat het een prachtige constructie is goed te bezichtigen vanuit het grote Visitor Centre waar alle busladingen voor een spui-tocht worden gedropt.
Dag 5 – Afsluiting in Edinburgh
Dan gaan we op weg naar Edinburgh waar we tussen de stad en de airport een B&B’tje hebben gereserveerd zodat we makkelijk de stad in en uit kunnen en de volgende morgen vroeg om 7.30 op het vliegveld kunnen staan. We hebben ons nu beter voorbereid en de gezellige buurt van de stad gevonden met de eeuwen oude pubs. Het bier smaakt goed en pas na middernacht pakken we de bus terug.
Praktische tips
- Beste reistijd: mei – oktober; in oktober rustig maar wisselvallig weer.
- Rijden: links rijden vraagt even gewenning; neem tijd en geniet van het tempo.
- Kaarten: Ordnance Survey (Wester Ross) is online
- Overnachting: B&B’s bieden charme en persoonlijk contact; vooraf reserveren loont.
- Eten & drinken: probeer lokale whisky, haggis en verse zalm — authentieker wordt het niet.
