Dag 4: Fort William – Edinburgh

In Fort William, de zon schijn volop, het is koud en er hangt een dikke nevel over het water. We ontbijten en maken ons op voor weer een mooie dag. Het is zondag dus er zullen meer toeristen de highlands intrekken. Fort William bezochten in 2004 ook al.

Mysterieus Loch Linnhe

We rijden via de A82 langs Loch Linnhe op en stoppen om mooie mistflarden die over het water hangen te aanschouwen. We zien de mist eigenlijk voor onze ogen optrekken. De wind blaast de nevel weg en lost op als de zon er vat op krijgt. Dan steken we de brug over die het Loch Leven van het Loch Linnhe scheidt.

Glencoe Valley

We rijden richting Glencoe en buigen af de beroemde of eerder beruchte Glencoe vallei in. Voordat we er echt middenin zitten pakken we eerst even het Visitor Centre mee. Deze is groot en ook echt interessant. Ieder heeft wel een bepaalde interesse die hier uitgemeten wordt. Zo vonden wij de voorstelling op 3 grote flascreens over het ontstaan van de vallei er mooi. Dan stappen we de auto in en rijden dus “echt” Glencoe Vallei in. Echt hoog zijn de bergen niet in Schotland. De hoogste, de Ben Nevis bij Fort Williams is slechts 1344m hoog. Qua hoogte te vergelijken met het Schwarzwald en de Vogezen.

Munro’s

Het klimaat is in Schotland op deze hoogte echter bar en boos. De boomgrens ligt al op 700m! Op veel kaart worden de bergen in “voet” aangegeven. 3000 voet, gelijk aan 914,4m is in Schotland een “magische” hoogte, net zoiets als voor ons de kilometer. Alle 284 bergen hoger dan 3000ft zijn door Sir Hugh T. Munro in  kaart gebracht en worden Munro’s genoemd. Voor de hiking freak een streven ze allemaal beklommen te krijgen en zich “bagger’ te mogen noemen.  Als je het goed plant kun je er wel een stuk of 6 op een dag doen.

De Glencoe Valley is ook een stuk of 10 Munro’s rijk. Je kunt op veel plekken omhoog klimmen en genieten van het uitzicht zoals wij deden. Je verkijkt je wel op de afstanden als je gaat klimmen. De vallei loopt omhoog naar een soort pas en veranderd daarna langzaam een hoogvlakte met veenland en meren, het Rannoch Moor gebied. Evenwijdig aan dit traject loopt de West Highland Way waarvan ik een paar jaar later het noordelijk deel liep.

Spiegelfoto’s Lochan na ‘Achlaise

We volgen de A82 en stoppen geregeld voor prachtige foto’s. Het mooie rustige herfstweer zorgt voor onbeschrijflijk mooi mirror lakes. Als we bij Lochan na ‘Achlaise maak ik de mooiste foto’s die ik ooit gemaakt heb. Onderstaand een impressie en behoeft geen uitleg.

Als we denken dit tafereel goed genoeg vastgelegd te hebben rijden we verder en daalt de weg scherp met een haarspeldbocht. Bij Loch Tulla komt de spoorlijn van Fort William weer  evenwijdig aan de A82 te liggen. Deze spoorlijn heeft een aantal bijzondere stations in the middle of nowhere. Stap je in Bridge of Orchy op naar Fort Williams dan stopt de trein op Rannoch station waar je nog wel met een auto kunt komen maar verder op in Courrour Station stap je in de middle of nowhere uit, allen te bereiken per 4 wiel drive. Dit station is ideaal om een hike te beginnen naar Fort William of gewoon wat vee op te laden.

Wij rijden Bridge of Orchy voorbij, we waren hier al in 2004 gestopt en dit is ook de plek waar ik later de West Highland Way startte tot aan Fort William. We volgen de A82 tot aan Crainlarich. Wij gaan hier linksaf richting Lochearnhead en de Trossachs.

Lochearnhead

Het is hier meer bewolkt dan in de Highlands. Aan de oever van Lochearnhead nemen we een lunch. Verbazingwekkend hoe rustig zo’n meer is in vergelijking met Zwitserse en Franse meren. Geen wegen huizen paden, nee, 1 steigertje met een paar bootjes en een waterskiclub. That’s it.  Het gebied is hier weer veel bosrijker en met de mooie herfstkleuren ook fotogeniek.

Loch Katrine en de Sir Walter Scott

We stoppen even bij Loch Lubnaigh en rijden daarna verder naar Loch Katrine waar we nog net een glimp van de Sir Walter Scott op kunnen vangen, een opgelapte uit het water geviste stoomboot die nu voor de toeristen een dienst op het meer onderhoud door op en neer te varen. Het gebied is berucht, beroemd om de veedief Rob Roy die in de uithoeken van dit meer gestolen vee wist te verbergen. We zien de boot wegvaren en stappen daarna weer in de auto om via de A821 richting Aberfoyle en dan de A81 om de Highlands achter ons te laten.

Fallkirk Wheel

Wij gaan op weg naar Fallkirk en laten Stirling met al zijn memorabele monumenten gewijd aan William Wallace letterlijk links liggen maar bezocht ik een paar jaar later wel. Wij willen als civiele technici het Falkkirk wheel wel eens zien draaien.

Het Fallkirk Wheel is een soort dubbele paplepel met een bak water ertussen om boten naar een hoger kanaal te voeren, een scheepslift dus. Het is een unieke constructie en dat is maar goed ook want zo druk bevaren is het hier niet en worden de gaten dus lucratief ingevuld door toeristen in bootje omhoog en omlaag te spuien. Ik heb eigenlijk helemaal geen gewone boot gezien. Het leek dus meer op een kermisattractie.

Een tocht in een boot is aan ons niet besteed en al helemaal niet voor geld, neemt niet weg dat het een prachtige constructie is goed te bezichtigen vanuit het grote visitor centre waar alle busladingen voor een spui-tocht worden gedropt.

Eindpunt roadtrip Edinburgh

Dan gaan we op weg naar Edinburgh waar we tussen de stad en de airport een B&B’tje hebben gereserveerd zodat we makkelijk de stad in en uit kunnen en de volgende morgen vroeg om 7.30 op het vliegveld kunnen staan. We hebben ons nu beter voorbereid en de gezellige buurt van de stad gevonden met de eeuwen oude pubs. Het bier smaakt goed en pas na middernacht pakken we de bus terug.