In ‘Mexicaanse sneeuw’ ontmoet Karin Anema, na een dagenlange eenzame voettocht, de Tarahumara’s, een primitieve indianenstam. Op 3000 meter hoogte leven de Tarahumara’s volstrekt geïsoleerd in grotten aan de randen van diepe canyons in Mexico. Zij worden ‘rarámuri’ genoemd – het volk van hardlopers – omdat zij dagen achtereen op blote voeten kunnen rennen, niet gehinderd door de barre weersomstandigheden in het ruige gebergte. Bezit telt niet voor de Tarahumara’s, tijd speelt voor hen geen rol en ze zijn zeer zwijgzaam. Tesgüino, een zelfgestookte drank, blijkt het sleutelwoord om contact met hen te krijgen. ‘Mexicaanse sneeuw’ is het fascinerende verhaal van Karin Anema’s tocht, van haar ontmoeting met de Tarahumara’s en hoe ze uiteindelijk in deze harde maar pure wereld werd opgenomen.

Karin Anema (1955) studeerde landschapsarchitectuur aan de universiteit van Wageningen. Sinds 1985 werkt ze als wetenschapsjournaliste en heeft ze haar eigen bureau voor journalistieke producties.