Jakarta, Indonesië, is een stad van uitersten, die vaak vergeleken wordt met een Durian. Je bent helemaal verzot op deze heerlijk – maar oh zo kwalijk geurende – vrucht of je walgt ervan. Deze hectische miljoenenstad – waar je in een vijfsterrenhotel voor een glas wijn het dagsalaris van je ‘pembantu’ (huishoudelijke hulp) betaalt en waar bedelaars op straat verlekkerd naar de jaguars kijken – begon ooit rond Sunda Kelapa, de nu vervallen haven waar je nog enkel resten uit de glorierijke Hollandse periode aantreft en uit de oude koloniale gebouwen nu onkruid groeit.

Jakartanen leven in het heden, gisteren is voorbij. De studenten, die tijdens de roerige meidagen van 1998 hun leven gaven om dictator Soeharto weg te krijgen, liggen als vergeten helden op de begraafplaats in de stad. Toch kan de geschiedenis de Jakartanen ook een trauma bezorgen. Zoals de mislukte staatsgreep uit 1965 en de recente bomexplosies op westerse doelen.
Maar Jakarta is ook de stad van de liefde. Waar je bijzondere mensen ontmoet. Even de metropool uit en je treft aan zee werkelijk de mooiste droomplekjes aan.

Wilma van der Maten (Heerde, 1964) studeerde journalistiek en antropologie. Ze vestigde zich vlak voor de presidentsverkiezingen in 1999 in Jakarta. Ze woont inmiddels meer dan tien jaar in Indonesië. Met haar nieuwe boek Vergeten door het Vaderland, met een voorwoord van Wieteke van Dort, heeft ze veel succes. De presentatie behalve met Wieteke van Dort ook met Sandra Reemer en Liesbeth Zegveld kreeg enorm veel publiciteit, van AD tot Telegraaf tot Noordhollands Dagblad en de Gooi- en Eemlander.