Chatwin voert de lezer mee naar een onherbergzame woeste streek, een land van kleurrijke zonderlingen en onwaarschijnlijkheden aan het einde van de wereld, in een indringend, gevat, romantisch relaas. De Patagonische woestijn is geen woestijn van zand of gravel, maar een lage begroeiing van grijsbladige doornstruiken die, wanneer je ze fi jn knijpt, een bittere lucht verspreiden. In tegenstelling tot de woestijnen van Arabië heeft deze geen huzarenstukjes van de menselijke geest opgeleverd, maar toch heeft hij een plaats in de geschiedenis van de mensheid. Charles Darwin vond zijn negatieve eigenschappen onweerstaanbaar. Toen hij De reis van de Beagle samenvatte, trachtte hij, zonder succes, te verklaren waarom, meer dan al de wonderbaarlijke dingen die hij had gezien, deze ‘dorre woestenij’ zijn geest zozeer in beslag had genomen. […] Hudson wijdt een heel hoofdstuk van Dagen van niets-doen in Patagonië aan de beantwoording van Darwins vraag en hij komt tot de conclusie dat woestijnreizigers in zichzelf een oer-kalmte ontdekken (ook bekend bij de eenvoudigste wilde), die misschien gelijk is aan de Godsvrede.