‘Wie reist ontmoet veel gekken, maar daar kom je altijd achter als het al te laat is,’ zo luidt de eerst zin van het reisverhaal van Lieke Noorman. En zo is het maar net. Want als je de weer rijke oogst bekijkt aan reisverhalen die in 1995 in dag- en weekbladen, in literaire tijdschriften of in speciale reismagazines verschenen, valt het je op dat er zich regelmatig levensgevaarlijke situaties voordoen door het menselijk tekort.

Opvallend ook in de reisverhalen die in 1995 verschenen zijn, zijn de weemoed, de nostalgie over wat verloren is gegaan, de teleurstelling. Leek afgelopen jaren toch de trend gezet naar reisverhalen over landen met een kantelend wereldbeeld door revoluties en oorlogen, nu beweegt het literaire reisverhaal zich meer naar de beschouwende kant, naar introspectie. En de reiziger van nu beseft heel goed dat binnen niet al te lange tijd alles overspoeld zal zijn door de plaag die toerisme heet.