In 1846 vertrok de 24-jarige William Henry Edwards vanuit New York voor een reis naar Brazilië. Over zijn belevenissen op de Amazone schreef hij een lyrisch en romantisch boek. Zijn verhaal over de weelderige plantengroei, de schitterende vogels en andere exotische dieren, de bewoners en het landschap inspireerden andere natuuronderzoekers, zoals Alfred Wallace, om ook naar Brazilië af te reizen.

… maar het mooist van alles zijn de kolibries die constant voorbij schieten, levende juwelen, en mooier dan alles wat schittert behalve een diamant; nu eens een ogenblijk stil houdend om de edele bloem te kussen en dan weer furieus vechtend met een rivaliserende hommel. Beijar flor, bloemkusser, is de Braziliaanse naam voor de kolibrie, heel toepasselijk.

… Na donker stak een verschrikkelijke storm op waardoor we tweemaal van onze ligplaats losbraken en de kajuit onder water liep. En de regen was nog niet gestopt of zwermen cárapana’s schoten toe om ons aan te vallen en voor de rest van de nacht was er van slapen geen sprake meer.

… ging hij op een onbereikbare plek zitten en op de aandoenlijke smeekbeden van zijn baas antwoordde hij met zijn opgestoken duim tegen zijn neus en de apenbabbel van ‘oh nee, mooi niet’ Tenslotte volgden stevige maatregelen en de aap kreeg een schot uit een geweer geladen met mais. Maar ergens had hij een stuk kleding te pakken gekregen en terwijl hij dat voor zich hield loerde hij er overheen, klaar om het schot te ontduiken.

Een prachtig verhaal , humoristisch, met understatement geschreven, over belevenissen, plezier en ongemakken tijdens het reizen op de rivier de Amazone in de 19e eeuw.