Dit tweede deel van de Voettochten van J.J. Voskuil beslaat de periode 1974-1982. Het Franse platteland verandert ingrijpend: verbindingswegen worden geasfalteerd, het autoverkeer en het toerisme nemen hand over hand toe, de jongeren trekken weg, winkels sluiten, steeds meer dorpshotels verdwijnen. Wat blijft, is een langzaam verwilderende ruimte rond de in verval rakende dorpen en boerderijen, waarin alleen nog oude men. sen wonen die hun stek niet meer verlaten, zodat de paden die eeuwenlang als een netwerk over het land lagen overwoekerd raken. Daartussen ontwikkelen zich moderne toeristische centra. Voor wie het Frankrijk van vlak na de Tweede Wereldoorlog nog had gekend, betekende dat een onherstelbaar verlies aan authenticiteit.

Op zoek naar die verloren intimiteit richten de twee wandelaars hun schreden naar Cornwall en Wales. Ze treffen er een aangeharkt parklandschap, bewoond door hypersociale mensen, die er voortdurend op verdacht lijken niet uit hun rol te vallen, en van wie de levensstijl door de betrekkelijke armoe waarin Engeland zich na de oorlog lange tijd bevindt, herinnert aan het Nederland van de jaren dertig en vijftig. Het contrast met Frankrijk en de Fransen had niet groter kunnen zijn.