Zuid Amerika – Rondreis

Zuid Amerika – Rondreis

Zuid Amerika
Maandag, 28-12-1992 La Paz 16.00h

lapaz2
In het centrum van La Paz

Vanmorgen eerst geld gehaald, good rates! Het is hier heerlijk door de stad rond te struinen. Veel heerlijke spotgoedkope koopjes, prachtige markten etc.. Ik heb een Elpaca trui gekocht voor Fl16,-.  Je hebt hier van die typische indiaan/inca spullen. Wel veel bedelaars. De stad ligt in een dal met ontelbaar veel woningen tegen de helling waarboven rotsen uitsteken.

Morgen gaan we voor drie dagen de bergen in. De trail heet de Choro Hike. Het begint boven op de La Cumbre Pas op een hoogte van 4725m. Van hieruit dalen we af tot 1000m in de Yungas (tropisch bolivia) en gaan in Coroico nieuwjaar vieren. We slapen twee nachten in de bergen. Het spectaculaire van de track is dat je vanuit de sneeuw naar de jungle loopt.
Dinsdag 29-12-1992
Woensdag 30-12-1992     hike
Donderdag 31-12-1992

Vrijdag 1-1-1993 La Paz, 21.00h

Dinsdagmorgen, de helft van onze bagage in het hotel achtergelaten, met rugzak en genoeg proviand in de bus gestapt richting Coroico. Op de top van de La Cumbre Pass, midden in de sneeuw, bij een guur windje stopte de bus om ons eruit te laten.

boliv0014
Onze groep…
bolivia
Chucura Pas 4800+

Bekijk de Choro Hike in Google Earth.

Boven op de pas begint de track naar Coroico door eerst 200m hoger te klimmen naar de Chucuo pas en dan een ander dal in te duiken dan de weg volgt. De track bestaat deels uit een oude Inca handelsroute naar La Paz. Onderweg kwamen we dan ook veel indianen tegen met lama’s en handelswaar, te voet op weg naar  La Paz.  Boven de boomgrens zagen we condors.

In het begin hadden we prachtig weer maar toen we een flink stuk gedaald waren kwamen we in de wolken en begon het flink te regenen. Ton van Es baalde goed want hij had geen regenjas.

deandes2
Een Elpaca in de Andes op 4200+

Na een paar uur lopen bereikten we het eerste dorp op ongeveer 4000+. Een vreemd idee dat deze mensen 1 a 2 dagen lopen, een weg gaat er niet door het dal, van de bewoonde wereld wonen. De hele oostzijde van de Andes moet uit deze diepe dalen bestaan. Er lopen daar veel wilde lama’s, elpacca’s, paarden etc..

Na flink wat uren sjouwen kwamen we beneden de boomgrens waar direct een jungleachtige begroeiing was. Uiteindelijk werd het droog en vonden we een schitterde campsite. Het lag aan de rivier, prachtig grasveld en een brug en twee huizen, omgeven door zeer steile bergen. Later hoorden we dat ½ jaar terug twee blanke meisjes hier vermoord waren voor de poen (of dit waar was?). Wij waren in ieder geval met een groep van 6 wat veiliger is.

Woensdagmorgen vroeg opgestaan. Het was gelukkig droog, maar niet lang. Nadat we gepakt hadden en goed en wel aan het lopen waren begon het weer te plenzen. Deze dag zou de zwaarste worden. Ik was drie keer op mijn bek gegleden door de modder en gladde stenen. Het pad was prachtig en loopt door de kloof die fraai begroeid was.

Uiteindelijk kwamen we in een dorpje waar we de rivier over moesten. Het regende niet meer. Normaal kon je waarschijnlijk wel over de stenen naar de overkant maar door de hevige regen was de rivier flink aangezwollen. Na wat zoeken bleek de enige mogelijkheid de rivier over te steken een stalen kabel te zijn. Met behulp van een katrol en een doek lukte het zittend in de doek de overkant te bereiken. We werden geholpen door een oud vrouwtje. Dit had echt iets weg van survival en avontuur. (heden ten dage is hier een bruggetje gebouwd)

Tegenwoordig zijn er nieuwe bruggen aangelegd die de oversteken vergemakkelijken

Vervolgens veranderde het pad in een dicht begroeid spoor waardoor wij ons een weg moesten banen de komende 1,5 dag. Dit was af en toe flink zwoegen. Iedere keer struikelde je of bleef je in de struiken hangen. Effe later moesten we weer een rivier over, nu dus wel van steen naar steen dus gleed ik in het water. Balen dus.

dechorohike16
even pauze…

Na een stuk bergop kwam Ton voor de tweede keer de man met de hamer tegen. De omgeving was prachtige jungle, steile bergen en veel hoge watervallen en in de verste verte geen vorm van civilisatie te bekennen alleen dan dat spoor. ’s Avonds tegen een berghelling de tent opgezet. Tevergeefs geprobeerd mijn schoenen en sokken boven een vuurtje te drogen. En dan ‘s avonds flink wat regen over onze lekkende tent waarover ik kleren gegooid had om te drogen.

Donderdagmorgen 31-12-1992

Het regende niet meer maar alles was zeiknat. Ton van Es had hetzelfde probleem; zijn spijkerjas woog wel 10kg. Daarom besloot hij de jas maar een 80-jarige kluizenaar-achtig vrouwtje te geven (idem 1 pot jam, wat brood en rijst) waarna de vrouw van vreugde door de knieën ging.

Na alles ingepakt te hebben gingen we met spierpijn weer op pad. Doordat de rest van de groep belachelijk snel liep waren wij al snel op grote afstand. De track ging wederom door de jungle verder. Na flink wat bergop bereikten we na ongeveer 2 uur het huis van een Jap, waar we de rest van de groep troffen. De Jap was helemaal gek van de hikers. Elke passant moet zijn naam en afkomst in zijn boek zetten. Ook verzamelt hij souvenirs uit alle landen. Zo had hij een hele pak ansichten uit Holland.

dechorohike12Keep on going…

Het was nu nog zo’n 2,5 uur naar de bewoonde wereld, bergaf. Hier kwamen we in Choro waar we wat konden drinken. Het was echter nog 15km tot Coroico en zo’n 6km tot de doorgaande weg. Aangezien we geen vervoer konden vinden besloten we maar aan te lopen door het dal met veel grote vlinders. Het ging niet meer steil bergaf en ik had geen last meer van de spierpijn dus liep ik in de kopgroep samen met Peter. De rest van de groep gaf op toen ze een bus tegenkwamen waarvan ze wisten dat deze terugkwam. Wij liepen gewoon flink door. Toen de bus uiteindelijk kwam zat de rest daar mooi in en was er voor ons geen plaats meer. Het enige wat we konden doen was doorlopen tot de hoofdweg en daar een lift zien te krijgen.

zuidamerika0015Uiteindelijk in Choro…

dechorohike17
Een hangbrug

Voordat we bij de hoofdweg kwamen moesten we nog 2 spannende bruggen over. De ene was zo’n was zo’n hangbrug met vele ontbrekende en gammele verrotte balken waarover je met bagage moest en de anders bestond uit 4 gladde boomstammen.

Uiteindelijk bij de weg aangekomen boven op het dak van een vrachtwagen geklommen die bananen vervoerde (deze wijze van transport is hier normaal) naar Yolosa waar we de rest weer ontmoetten. Van Yolosa uit met een bus, wat heet pickup naar Coroico gegaan.

We hadden een hotel met prachtig uitzicht, een zwembad en….een douche, ’s avonds nog nieuwjaar gevierd wat echter niet spectaculair was.

Vrijdagmorgen 1-1-1993 Coroico

p20513
The Death Road

Barstend van de spierpijn kon geen van ons nog trap op of af. Om 14.00 vertrokken Ton + Ton + Jane terug naar La Paz. Het was weer regenachtig. De busrit naar La Paz was een echte kermisattractie. In 3u uur tijd moesten we 2400 klimmen over een erg smal modderig weggetje (zandpad), langs oneindig diepe afgronden, onder en achter watervallen langs, overal kruizen langs de weg van verongelukten en dan ook nog tegenliggers. De top lag weer op 4750m in de sneeuw en mist. Een van de mooiste wegen die ik tot nu toe gezien heb afgezien van de kwaliteit ervan.

(deze weg, de Yungas Road, staat bekend ofwel is berucht als zijnde de Death Road, the world most dangerous road. Tegenwoordig is een deel van de weg door een nieuw tracé vervangen.)

Bekijk de Yunga’s Road in Google Earth

Zaterdag 2-1-1993 La Paz

Vandaag was het de dag van uitrusten, de was regelen e.d.. Nog wel wat over de markt geslenterd. Aangezien we door het geld heen zijn gaan we maandag terug richting Buenos Aires.

Zondag 3-1-1993 La Paz

boliv0011
Houttransport

Gisterenavond was het koud en het had de hele nacht geregend. Om verveling tegen te gaan besloten we vandaag maar eens richting Lake Titicaca  te gaan, het hoogst bevaarbare meer ter wereld op 3810+. Slechts 10% van het water wat in het meer uitstroomt, stroomt af naar zee, de rest verdampt. Dat verklaard ook waarom hier zoveel Salars zijn, op deze hoogte verdampt alles nu eenmaal sneller. Ook je water kookt hier sneller al zal je eitje na 5 minuten koken niet klaar zijn.

Met een klein busje, bomvol vooral stinkende Bolivianen, reden we ongeveer 100km naar San Pedro. Hier pakten we het pondje over de Estrecho de Tiquina, de Straat van Tiquina naar San Pablo op het schiereiland Tiquima.  Deze “straat” scheidt het grote Lake Titicaca van het aangrenzende Lake de Huinay de Marca.

titicaca_map
Kaart Titicaca meer

Kaart Titicaca meer

We zijn via een soort kruistocht naar boven gewandeld mar op deze hoogte is klimmen erg zwaar. Erg mooie natuur, veel vergezichten.  Iets wat je hier opmerkelijk veel zit zijn fata morgana’s aan de horizon.

Met wat mazzel kregen we ene lift van 2 Fransozen terug naar La Paz. Was het aan het meer mooi weer, zo laag er onderweg naar La Paz sneeuw op straat. ’s Avonds nog voor $1,- de man goed gegeten. Morgen gaan we wat door de stad slenteren en pakken we ’s avonds de bus naar Potosi; de hoogste stad (van dat formaat) ter wereld.

Maandag 4-1-1993 La Paz

boliv111
Op de markt in La Paz

’s morgens voor alle zekerheid een gele koorts spuit gehaald. Het schijnt dat de Nieuw Zeelandse autoriteiten er naar vragen a;s je in Zuid Amerika bent geweest. Verder nog wat over de markt gesjouwd en een buskaartje naar Potosi gekocht. De bus vertrok om 19.00h.

Dinsdag 5-1-1993 Potosi

De bus was comfortabel genoeg om flink te slapen, is het niet dat het verschrikkelijk koud was in de bus. We hebben de hele acht kou geleden. In Potosi (mijnstadje) aangekomen meteen maar aan de warme thee gegaan. Morgen hebben we weer een hele dag bussen voor de boeg. De rit gaat dan naar Villazon; zo’n 450 km door de bergen. Villazon is een grensstadje aan de Argentijnse grens en ligt op 4000+. Vanuit deze vallei (Huamahuaca en Tilcara) vertrekken er treinen richting Tucuman en Buenos Aires.

We zitten in het goedkoopste hotel tot nu toe; fl 3,50 p.p.. De stad ligt op 4070+. Als je hier een biertje inschenkt krijg je door de ijle lucht meer schuim dan bier. Je bent hier (Bolivia) snel buitenadem. De hoogte heeft ook wel voordelen, geen kakkerlakken en praktisch geen muskieten. Je kunt wel hoogteziek worden als je te snel omhoog gaat maar omdat wij via San Pedro de Atacama (+2500) gegaan zijn , hebben we al enigszins aan de hoogte kunnen wennen.

Woensdag 6-1-1993 Potosi

Vanmorgen de boel ingepakt en naar de busterminal gelopen. Wat bleek, door de vele regen ging de busrit niet door. We vertrokken pas om 18.00h. Dit betekende dis de hele dag in de stad hangen vol met irritante bedelaars. Voor de gein zijn we maar naar de bioscoop geweest. Wel grappig, kleine kinderen die naar een keiharde vechtfilm kwamen kijken.

potosi2
Picknick boven de stad Potosí.

 

s ‘Avonds bleek dat we de bus gemist hadden. Deze keer vertrok hij namelijk wel op tijd. Met een taxi hadden we (nog meer passagiers) de ontzettende gammele bus ingehaald. Twee ramen waren door plastic vervangen en de overige kiergaten met plakband dicht geplakt, slapen onmogelijk. Om 7.00h waren we in Villazon.

Donderdag 7-1-1993 Villazon

Na een ontbijtje besloten we niet langer in Villazon rond te hangen maar naar La Quiaca in Argentinië te gaan. Aan de grens kreeg ik door 1 vraag te beantwoorden een gezondheidsverklaring (?). Van hieruit zouden we proberen te liften naar Humahuaca of Jujuy. De trein reed niet meer. Samen met 2 Hongaren hebben we uren op auto’s staan wachten. Er kwamen ongeveer 2 auto’s per die dan vol zaten. Toen wij besloten hadden een buskaartje te kopen zagen we in de verte de Hongaren een lift krijgen; balen dus. Zij konden achter in een pickupje. Maar de trip naar Jujuy bleek zo’n 6 uur de regen te gaan dis was de bus wel comfortabeler. De “Vallei van Humahuaca” was erg mooi. Vooral ten zuiden van Tilcara. Veel verschillende kleuren, fraai geërodeerde rotsen zoals in Cafayate. Ook veel gigantisch grote cactussen van zeker 10 meter hoog. We gingen dus naar Jujuy wat zo’n 3000m lager ligt. Onderweg 4x paspoortcontrole gehad. Eén keer moesten we zelfs allemaal uit de bus  en werd de bagage doorgespit. Wij werden als kringo’s gespaard, wij hebben hier niets te smokkelen.

Om 21.00h arriveerden we in Jujuy. Het was donker, druk en pokkenweer. Aangezien we de hele dag niets hadden gegeten zochten we eerst een eettentje op om vervolgend onderdak te zoeken. Er zijn camping in Jujuy. Toen ik in het eettentje aan iemand vroeg waar die camping was bleken zij stomtoevallig op die camping te staan. Bus no 1 en we waren er.

ar-flag1-s

Als echte Hollanders zetten wij onze tent op onder een dak bij een zit- en barbecueplaats, droog en vlak want het was erg regenachtig. Mijn tent heeft ook geen haringen nodig om te blijven staan dus alle Argentijnen die wel in de regen stonden keken nogal stomverbaasd en we voelden ons hen te slim af.

arentinie0004
Droog kamperen

Vrijdag 8-1-1993 Jujuy

We staan dus nog steeds heerlijk droog. Het heeft inmiddels veel geregend en alles had al zeiknat kunnen zijn. Een hotel is ook fl20,- duurder. Om het lowbudget aan te houden hebben we houtskool en levensmiddelen gekocht. We gaan Chili con Carne maken. De hele camping is inmiddels al weg geregend. Vanmiddag hadden we 5 Argentijnse dames op bezoek die hier kwamen picknicken. Morgen willen we richting Tucuman liften. De trein tussen de grens en Tucuman schijnt niet te gaan en de bus is te duur. We proberen het gewoon zo niet dan toch maar een bus.

Zaterdag 9-1-1993 Jujuy 30oC

Vandaag gaan we uit financiële gronden liften naar Tucuman. Met de bus zijn we de stad ingegaan om langs de doorgaande route te gaan staan . Dit viel niet mee want er waren wel 3 wegen richting Tucuman.  Toen we de goede te pakken hadden, hadden we na 10 min een lift naar Geumes (70km). Na wat gegeten te hebben probeerden we verder te liften. Dit ging moeilijk; weinig doorgaand verkeer totdat we bij een geparkeerde vrachtwagen aanklopte. Moeder  met zoon gaven ons een lift.

Ze vonden het zo gezellig dat we met z’n vieren voorin gingen zitten.

In Métan moesten we een aanhanger droppen. Dit duurde wel 2 uur omdat ze een nieuwe vracht probeerden te regelen wat niet lukte. Na 3 geen vracht, dus zonder naar Tucuman. Na onderweg nog een paar worsten weggeslagen te hebben kwamen we om 23.30 in Tucuman bij Carlo’s thuis. We konden bij hun slapen blijven slapen. Ik heb nog nooit zo’n chaotisch gezin gezien. Er lopen een hoop meiden, kinderen etc. etc. maar geen vader. Om 0,30h gingen Ton en ik met 6 knappe sexy meiden (zussen?) tussen de 18 en 26 naar de disco. Als transport gebruikten we de truck waarin en op het hele zootje werd ingeladen. Dolle pret.

arentinie0003
De truck met de familie erop…

Zondag 10-1-1993 Tucuman

Om 8.0h vanmorgen kwamen we terug met de bus van de disco. Na wat geslapen te hebben, heb ik inmiddels een ontbijt en een volledige maaltijd weggeslagen. Ik begrijp nog steeds niet wat hier alles door de hut loopt. Familie, vrienden etc. etc. Ik zal proberen alle namen te verzamelen; carlos (22), Maximilian, Adriana (21) Miriam (27) Loena (14) Lili (22) Claudia (18) Cleonora (18) + gonzalo (1) Harta (42) Julio (25).

Maandag 11-1-1993 Tucuman

Gisteren na het eten gingen we met z’n allen op de truck richting ene stuwmeer in de bergen. Het water was erg modderig.

arentinie0013
De hele familie bij de “overlaat” van de stuw

 

’s Avonds zijn we met de truck (15 man) de berg op gereden die boven de stad uitrijst, Hier hadden we een mooi panorama over de stad bij nacht. Verder stond er nog een groot Christus beeld. Het was behoorlij fris achter op de truck. Om 6uur willen we de trein pakken, misschien kunnen we nog met een truck mee maar zal wel de trein worden.

Dinsdag 12-1-1993 Ergens tussen Tucuman en Buenos Aires

De trein dus. Na wat te hebben liggen vervelen in huis, met de TV keihard aan (soap-serie –dames), het computerspel keihard aan (heren) en dan nog eens een radio en blèrende kinderen, wat dan te omschrijven valt als een middenmoterig Argentijns gezin zonder vader begaven we ons wederom per truck , nu richting station. Als afscheidscadeau kregen we een zakdoek met alle namen er op.

Na afscheid genomen te hebben wachten we op de trein die om 6 uur zou vertrekken, 1350km en 19 uur duurt. Ik had goede hoop op deze 19 uur omdat deze trein dagelijks rijdt…FOUT!

Het was half acht voordat de trein vertrok (1,5 uur vertraging). Iedereen in de trein krijgt wagonnummers en stoelnummers aangewezen. Deze nummers schrijven ze met krijt op de trein. Wij hadden coche nr 505, de laatste. Maar in de volgende stad, waar de passagiers aan de andere kant instapten bleek dat wij in coche 506 zaten. Ze hadden aan een zijde 2 dezelfde wagons. Welnu, een beetje Argentijn rent en duwt voor zijn zitplaats maar als daar dan iemand blijkt te zitten breekt er flink paniek uit met zeer emotionele toestanden (+ 1 uur).

Om 4 uur vanmorgen viel de trein plots stil, geen hond weet waarom (+8 uur). Ja 8 uur later reed de trein weer door. Vertraging kan ons niet veel schelen, alleen de aankomsttijd is belangrijk, niet ’s nachts, voor vrijdag 2.00h => fout! (lees later)

Woensdag 13-1-1993 Buenos Aires

Het kringetje is eindelijk weer rond. De treinreis duurde 36 uur. Het was dus zweterig, maar ook stoffig dus erg vuil. Tijdens de stops was het rennen voor water. Om 7.00h vanmorgen (daglicht) arriveerde de trein in Retiro in Buenos Aires. De reis bespaarde ons 2 nachten hotel dus trakteerden we onszelf op ontbijt en begaven we ons richting een hotel (+keuken). Na heerlijk gedoucht te hebben gingen we de stad in, wasserette, geld halen en vlucht reconfirmeren; en wat bleek… het vliegtuig vertrekt vannacht om 2.00 al. Wij zaten er 1 dag neven, erg veel mazzel en hotel eigenlijk voor niets maar goed.

Donderdag 14-1-1993 Buenos Aires !?

Na gisteren eerst flink gegeten te hebben begon mijn maag weer eens te rommelen. Waarschijnlijk als gevolg van verkeerd water drinken in de trein. Balen want we toch naar het vliegveld. We namen zo’n spotgoedkope ontzettende rammelbus. Met wat maagkrampen, toch niet echt comfortabel.

Op het vliegveld aangekomen bleek onze vlucht “gedelayed”, ofwel vertraagd tot ten minste de volgende dag. Dus regelde Airolinas Argentinas onderdak voor ons. Met een luxe bus ($14,- enkel) reden we terug naar het centrum om vervolgens in een 4 sterrenhotel (Grand Hotel Colon) neer te ploffen, inclusief diner en ontbijt. Het hotel ligt aan de Avenida 9 de Julio, met 140m de breedste avenue ter wereld. Erg luxe en ik kon lekker gaan liggen rusten van die klote treinreis van 37uur.

Buenos_Aires_-_Monserrat_-_Avenida_9_de_JulioAvenida 9 de Julio

Vanmiddag gaan we weer naar het vliegveld in der hoop dat hij nu wel vertrekt.

Zaterdag Nieuw Zealand Taupo 20.00h

Inderdaad, het vliegtuig vertrok exact om 15.00 richting Rio Gallegos, op het uiterste zuidelijkste puntje van het Zuid-Amerikaanse vasteland. We moesten hier ongeveer 2 uur wachten. Het vliegveld ligt midden op een droge, winderige en kille gras-steenvlakte, 2000km zuidelijk van Buenos Aires.

riogallegospategoniePatagonie, Rio Gallegos

Vervolgens vlogen we naar Nieuw Zealand waarbij we de Zuidpoolcirkel raakten. Om 22.00h plaatselijke tijd landden we in Auckland…..

animatie1

Vervolg: New Zealand >>>