Zuid Amerika – Rondreis

Zuid Amerika – Rondreis

Zuid Amerika vervolg

ar-flag1-s

11 december 1992 donderdag 23.00 33,2oC Formosa,Argentinië

arentinie0002
De grensovergang

Vandaag ging de rit na een sanitaire stop van 4 dagen  richting Formosa in Argentinië. Tot de grens ging alles prima. Van hieruit zou de afstand naar Clorinda te goed te doen zijn. Al gauw bleek dit dus van niet. Halverwege toch maar een bus gepakt, richting busterminal van Clorinda. Na een flinke rit en als enige passagier overgebleven te zijn waren we na 20 min. Weer op het punt waar we ingestapt waren. De chauffeur heeft ons toen toch maar een eind verder gedropt waar we een bus naar Formosa konden pakken. Deze kwam gelukkig vrij snel.

arentinie0001
En weer terug in Argentinië

De weg was slecht in tegenstelling tot de natuur, die was prachtig. 100km moeras, palmbomen afgewisseld met grasland of jungle. Formosa ligt midden in zo’n moerasgebied (Chaco). Naar het westen is 1500km niets, alleen een spoorlijntje wij juist nodig hebben, smal spoor.

formosa
Het station van Formosa

De trein was een dag of wat geleden omgeslagen dus konden ze niet precies zeggen wanneer deze vertrekt, een bus gaat er niet. Na uren zoeken toch nog een veel te duur hotel gepakt. Kamperen is gewoon te warm! We hopen weer zo snel mogelijk door te reizen maar morgen verlaten we toch dit hotel.

Vanavond zijn we wat wezen drinken in de stad. Er was één of andere voetbalwedstrijd op TV. Grappig om de reacties te zien bij een doelpunt, vooral bij de commentator. Als je hier wat zit te eten of drinken lopen de honden en katten onder de tafel. Toen we terug naar het hotel liepen bleek dat we middenin een tippelzone ons hotelletje hadden gevonden! Maar was is het toch nog warm, 33,3oC om 23.00h! (met het raam dicht)

12 december 1992 Resistentia 18.30h

We zitten nu op een terras bij de busterminal. Zojuist hebben we een vegetarische spaghetti op met cola. Toen we na de cola no een biertje bestelden kregen we een ¾ ltr fles maar geen schone glazen. Typisch voor hier dus.

Goed, vanmorgen ons boeltje weer ingepakt. Ik had nog wat last van mijn buik, maar ja, ik moet eigenlijk nog op dieet. Via een supermarkt zijn we weer naar het station gegaan. Hier deelden ze ons mede dat de eerste trein pas over 5 dagen gaat. Balen dus. Noord – zuid verbindingen evenwijdig aan de rivieren zijn goed, maar oost- west is een puinhoop. Dan moer er namelijk een gebied “De Chaco” doorkruist worden wat erg moerassig en onbewoond is (afm. 1000 x 2500km).

We besloten dus een bus 200km zuidelijker naar Resistentie te nemen en hier een trein of bus te pakken naar het oosten. Treinen reden er niet meer dus is het een bus naar Tucuman geworden die om 19.40 vertrekt. De tocht zal ongeveer 12 uur duren.

Zondag 13-12-1992 15.00 San Miguel de Tucuman

Vanmorgen om 11.00 arriveerden we hier in San Miguel de Tucuman kortweg Tucuman. Het was een lange trek. Erg stoffig en een flink stuk zelfs onverhard met veel kuilen en gaten . Dat wilde dus niet echt vlotten. Dan nog af en toe een noodstop voor een overstekend paard of koe.  Ik weet niet precies welke route we gereden zijn, dat is het nadeel van ‘s nachts reizen, je ziet geen bal van het landschap wat ik wel jammer vindt. Maar waarschijnlijk heb ik niet veel gemist in deze kale vlakte.

Tucuman is een stad met ongeveer 800.000 inwoners en ligt aan de voet van de Andes. Ook hier is het erg warm, ruim 35oC. De bergen zijn hier 2500 à +3000m hoog maar lopen 250 km verder op tot +7000m.

arentinie
Tucuman

Het landschap (platteland) doet me sterk denken aan het Amerikaanse platteland (uit de films). Struiken, bomen, cactussen en gras- vlakten. Hier  in de buurt hebben ze ook “salt lakes” ofwel “salar”.  Ze heten dan Salar de Atacama, Salar de Carcote of de beroemdste Salar de Uyuni. Deze ontstaan makkelijk door de hoge verdampingsgraad op grote hoogte.

Morgen willen we de bergen in richting Tafi del Valle. De bedoeling is dat we meer van dorp naar dorp trekken en in de bergen in de tent slapen. Er zijn ook meertjes. Als we in Salta zijn bekijken we hoe we naar Chili gaan. Voor vanavond hebben we nog maar $8,00 voor het eten, dat wordt dus weer lijnen.

Maandag 14-12-1992 Tafi del Valle

tucuman1
Tucuman en omgeving

Het regende vanmorgen, wel wat koeler maar aangezien wij dakloos tot 4 uur door de stad moesten zwerven was dit minder. Gelukkig konden we de rugzakken in het hotel achterlaten. Het bleef ook regenen. Om 4 uur dan op de bus gestapt om de Andes in te trekken. Ik heb zelf het gevoel dat de wereldreis nu pas begint. Niet meer van stad naar stad, van hotel naar hotel, je komt in de steden toch niet echt tot rust doordat je voortdurend op je hoede moet blijven.
De busrit ging eerst 1 uur ongeveer 40km over het vlakke land voordat het pas omhoog ging. Door de vele regen tegen de oost flank van de bergen waren deze ontzettend mooi weelderig en tropisch begroeid. Een prachtige slingerweg, smal met scherpe haarspeldbochten. De ruiten besloegen als gevolg van zweterige mensen (afgronden). Na 1,5 uur kwamen we dan boven op een hoogvlakte. Bossen hebben plaats gemaakt voor grasland en struikjes. Hier en daar een stevige cactus en veel vergezichten, zacht gloeiende bergen, echt heel rustgevend. (vergelijkbaar met bv. Auvergne of Scotland Highlands)

Tafi del Valle, een dorp met 3000 inwoners, hier en daar een huis en onverharde wegen. We hebben zojuist wat gegeten. Vannacht willen we ergens de tent opzetten om dan morgen liftend verder te trekken. Er rijdt genoeg verkeer, vooral veel plaatselijke bevolking. We willen toch geen grote afstanden overbruggen en lukt het niet dan komen er nog altijd bussen voorbij.

Dinsdag 15-12-1992 Tafi del Valle 10.00h 13oC

Nadat bleek dat zich in dit dorp een camping bevindt hebben we daar ons tentje opgezet.

De volgende dag hingen de wolken helaas tegen de bergen aan.  We kunnen dus niet echt inschatten hoe hoog de bergen zijn. We willen nu toch maar met een bus over de Infièrnillo Pas (3042+) naar Camaicha del Valle. Balen dus dat het bewolkt is maar in dat plaatsje beweren ze over 360 zonnige dagen per jaar te beschikken.

santamaria
Amaicha del Valle

15.00h Inderdaad, de bus reed door de dichte mis de hoogte in. Ik hoopte eigenlijk dat we wel boven de wolken kwamen maar helaas. Toch  nadat we het hoogste punt bereikt hadden en een tocht door een “Alpenweide” landschap , geen sneeuw of rotsen, werd de lucht ineens blauw en het landschap dor met veel typisch Mexicaanse cactussen.

infiernillo1
Infièrnillo Pas

Mooi vergezichten over de droge niet al te hete vallei. Tijdens het wachten op de bus hebben we als echt weg- en waterbouwers een dam in een beekje gebouwd. Maar ik heb wel het idee dat we van “the middle of nowhere” naar “the middle of elsewhere”gereisd zijn.

Woensdag 16-12-1992 Cafayate 28,8oC 17.30h.

Gisteren weer gekampeerd op een gemeentelijk kampeerterrein. Het was wel gratis maar er was ook geen toezicht.  Met de kop uit de tent hebben we ‘s avonds van de enorme sterrenpracht genoten. Ongekend zoals de melkweg zich hier als één witte wolk aftekent. Vanmorgen hebben we onze tent weer op gebroken en zijn we de maar al te rustige dorpskern ingelopen van Amaicha del Valle, brood gehaald en bij het “bushokje” gaan zitten. Er kwam een man voorbij die ons een lift aanbood naar Santa Maria, doen dus. Hij wist van alles over Holland, koeien, kaas en hoe milieubewust wij zijn door te fietsen. In Santa Maria een buskaartje gekocht naar Cafayate.

We hadden nog tijd genoeg om een rondje te sjouwen (zonder rugzak). Cafayate en Santé Maria liggen in een erg droge dorre (desert) vallei. Het is eigenlijk een hoogvlakte tussen de 1600 en 2000m. De busrit ging over grotendeels onverhard en kronkelig wegdek.  De buschauffeur is hier tevens postbode. Cafayate is een toeristisch dorpje, er zijn hier kloven in de buurt. Het was bloedheet en door de droge lucht zweet je niet, droge lippen en neus. Het waait hard, doet me aan de Provence (mistral) denken. We staan nu op een prachtige camping, niet duur, warme douches en een zwembad. Gezien deze gegevens denken we nog wat langer te blijven alvorens weer door te reizen naar Salta. We kunnen hier goedkoop drank kopen en in de koelkast laten staan.

Donderdag 17-12-1992 Cafayate 21.00h

Vandaag niet zo spectaculair veel gedaan. Vanmorgen richting berg gelopen. Dit was wel aardig, struiken, cactussen en droge rivierbeddingen. Het was wel erg warm. Verder hebben we wat geluierd en gezwommen. Ton van Es’ baard met de hand getrimd en zelf een pot eten gekookt op een kampvuurtje. Het ging prima, al  het sprokkelhout is namelijk kurkdroog. We hebben nog een Duitser gesproken die de bergen in is geweest tot 4200+m. Het blijkt dat daar Indianen leven, wilde lama’s, poema’s en oneindige hoogvlakten. Morgen willen we fietsen huren en de beroemde vallei, Quebreda de Cafayate in fietsen.

Vrijdag 18-12-1992 Cafayate 18.00h

quebradadecafayate5
Fietsen in de hitte

Vanmorgen weer vroeg het dorp ingesjouwd. Lekker ontbeten met koude melk en verse mik. Vervolgens hebben we een soort mountain – bike voor fl2,- / uur gehuurd en zijn richting de Quebrade gefietst.

Dit viel niet mee, schroeiende hitte, 20km wind in, door dorre soms woestijnachtig landschap. De beloning was dan wel op niveau. Brice- Grandcanyon – achtige rotsformaties, verschillende kleuren, meest rood, uitgesleten tot “orgelpijpen”. Het was schitterend, veel foto’s gemaakt. We zijn er niet helemaal doorheen gefietst want we moesten het hele stuk nog terug, wel met wind in de rug. Met het beetje water wat wij bij ons hadden viel het niet mee, zeker voor Ton van Es die even zijn conditionele grenzen tegen kwam. Knetter verbrand, maar gelukkig was het verder de hele dag bewolkt in Cafayate.

Je kunt je hier trouwens goed ergeren aan de openingstijden. Restaurantjes gaan pas om 20.00h open. Slagerijen alleen ’s ochtends. Morgen gaan we al vroeg naar Salta.

Zaterdag 19-12-1992

catamanca
Onderweg naar Salta

Zondag 20-12-1993 Salta 9.00h

Gisterenavond ben ik niet meer aan het schrijven toegekomen, we waren laat bij de tent en het had geregend. Gisterenmorgen op de bus gestapt naar Salta. Het was een erg mooie busrit van ongeveer 200km die weer door de Quebrada ging.

salta1
Salta en omgeving, de route.

Omdat we een goede plattegrond van Salta hadden wisten we precies waar we uit moesten stappen om dicht bij de camping te zijn. De camping is eigenlijk een stekkie waar de lokale bevolking zich in het weekend op houdt. Er is een gigantisch buitenbad van 50x150m bij. Gisteren zijn we de stad in geweest. Prachtige winkelstraten en grote markthallen.

arentinie0018
De oudste kerk van Zuid Amerika in Salta, de San Francisco Kerk

 

Ook hebben we hier naar huis gebeld. Van 2 Duitsers hoorden we dat alle bussen richting Chili bomvol zitten, waarschijnlijk trekken we nu dan maar richting bolivia om eventueel van daaruit Chili in te gaan. De eerste mensen komen nu al het terrein op. Ze hebben hun barbeknoei uitrusting bij. Het belooft er druk te worden. Er staan veel kiosken en de een wil nog meer muziek produceren dan de ander. We zullen zien wat het wordt. Ik heb in ieder geval goede honger maar de supermarkten zijn waarschijnlijk gesloten.

Maandag 21-12-1992 Salta 22.00h

arentinie0019
Overstekende schoolkinderen in Salta

De drukte viel wel mee. Wel veel muziek en barbecues. Nog twee Argentijnse dames ontmoet waarmee we in de stad nog wat hebben gegeten (dames dus alles betaald!). Vandaag was het een dag van “weet niet wat waarheen!” ’s Ochtends opgebroken, naar de busterminal  gegaan waar inderdaad bleek dat de bus naar Calama vol zat. Toen zijn we maar naar het Boliviaanse consulaat gelopen om een toeristenkaart te regelen. Dit bleek niet nodig te zijn zodat we voor jan-lul het hele stuk gelopen hadden. Voorts bleken alle banken en Cambio’s gesloten te zijn zodat we geen geld konden halen en dus ook niet verder konden reizen.

Toen we in het park zaten stapte een nogal vrijgevochten meid op ons af en vroeg of wij een brief Spaans in Engels konden vertalen. Het lukte de professor op de Universiteit namelijk niet. De griet had zelf ook al ene grote reis gemaakt. Nadat we haar brief moeizaam vertaald hadden heeft ze ons nog met bussen geholpen en wat bleek, morgen was er nog plaats in een bus naar Calama. Wel duur $45,- maar ja. Na lang afwegen toch maar doen. De trip gaat 600km door het hooggebergte, met passen tot ruim 4000m. ’s Nachts -5oC, overdag 40oC, door de droogste woestijn ter wereld.

Wij stappen dan in San Pedro de Atacama uit, in de “middel of nowhere”. Duur; ongeveer 24 uur.

Hetzelfde traject is ook deel met de trein te doen. Tot San Antonio de los Cobres rijdt de beroemde Tren a las Nubes, ofwel de heel toepasselijke naar “trein naar de wolken”. Een zeer mooie treinreis, vrij toeristisch en aan de prijs.

Dinsdag 22-12-1992

polvorilla
Tren a las Nubes op het Polvorilla viaduct

Bekijk de route in Google Earth.

Woensdag 23-12-1992 San Pedro de Atacama

Gisterenmorgen de tent wederom opgebroken. De stad ingegaan en geld gehaald. Nog wat rondgehangen en vervolgens op de bus gestapt. De bus zat niet helemaal vol, en omdat we het  tactisch speelden hadden we ongeveer 9 zittingen ter beschikking. Na een half uur tufte de bus langs akelige afgronden een dal in. Het landschap werd steeds ruiger, meer cactussen en rotsblokken.

Op ongeveer 3000+ m kregen we dekens, kotszakken en warme thee. Het regende licht en onweerde inde verte. We moesten nog één kilometer hoger. Met de onweer viel het wel mee en het landschap was schitterend. Toen we boven op de top kwamen was het na 5,5 uur zo goed als donker. We daalden een beetje om vervolgens een paar honderd kilometer over een hoogvlakte door te scheuren. Dan bereiken we de grens van Chili.

We hadden zo’n 2 uur vertraging bij de douane in San Antonio de Los Cobros. In het donker vervolgenden we de rit door een ruige, ijskoude zandwoestijn. De weg was voor 95% onverhard en verdiende niet eens de naam bospad. Alles was stoffig.

cl-flag1-sTenslotte arriveerden we in San Pedro de Atacama +2500. Een oase in een dessert met in de verte vulkanen die tot 6000+ rijken. Dit gebied hier in Noord Chili rond de Salar de Atacama staat bekend als de droogste woestijn ter wereld. In het principe heeft het hier nog nooit echt geregend. De Salar is vroeger opgedroogd en wat rest is een zoutvlakte. Er zijn wel meldingen bekend van een klein buitje met nauwelijks een meetbare hoeveelheid water (minder dan 1mm).

sanpedrodeatacama
Vlak bij San Pedro de Atacama

Door de aanwezigheid van de hoge vulkanen aan de rand van de woestijn is er toch water in de omgeving. Er stroomt zelf een klein beekje door San Pedro. Toen we op de top van een berg zaten zagen we een bijzonder fenomeen, wij zaten op een plek waar het dus nooit regent terwijl aan de horizon de wolken tegen de berg opstijgen en even later de toppen wit heeft gekleurd. Er is dus wel neerslag op korte afstand.

Atacama

Je kunt hier diverse excursies maken naar o.a. de Geisers van El Tatio +4400 en de Salar de Atacama. Wij hadden helaas te weinig geld om hier aan deel te nemen.

arentinie0027
Onze Camping

Op het postkantoor waar we met ongeveer fl25,- betaalden, bleek er in het hele dorp geen wisselgeld aanwezig te zijn. In Argentinië loste men dit op door in snoepjes  uit te betalen. Het postkantoor werd dus gesloten op zoek naar geld. Na een reis met veel Duitsers eindelijk een Hollander ontmoet.

Donderdag 24-12-1992 (kerstavond) San Pedro de Atacama

Gisteren rond een uur of zes richting de “Valle de la Luna”(maanvallei) gelopen. Een Frans meisje is met ons meegegaan. De hele weg liep er een hondje achter ons aan; ondanks het stenen gooien. De vallei is een droge kronkelige rivierbedding, fraai gevormd door erosie.

Na een paar kilometer hadden we een droge zijrivier (terug)genomen en van daaruit probeerde we een afkorting (short cut) te maken. Dit was wel mooi, maar en fatsoenlijk pad vinden werd steeds moeilijker en gevaarlijker. En de hond bleef ons maar volgen. Na een smalle bedding stroomafwaarts, vlak voor het donker, gevolgd te hebben kwamen we op handen en voeten weer op de goede weg terug. Maar wat bleek; het hondje stond nog boven op de berg te janken en durfde niet naar beneden.

Toen heeft Ton zijn leven nog eens geriskeerd en het hondje gehaald. Erg mooi wel.

Zo dadelijk willen we weer gaan lopen en kijken of we een mooie foto van de vulkaan kunnen nemen. Vannacht is er sneeuw op de top gevallen. Morgen gaan we naar Calama en proberen daar de trein naar Bolivia te nemen. Vanavond is er in het dorp wat te doen; het is namelijk kerstmis. We hopen hier de echte indiaanse cultuur te proeven die hier ook al enigszins merkbaar is.

Vrijdag 25-12-1992, 1e kerstdag San Pedro de Atacama 16.00h

Gisteren een wandeling gemaakt naar de ruïnes van Indianen. Daarna nog een berg beklommen tot 2600+ vanwaar  wee een schitterend uitzicht hadden over de vallei, vulkanen en vooral de Valle de la Luna ongeveer 15km. Een prachtig gezicht.sanpedrodeatacama2

valledelaluna
Valle de la Luna

’s Avonds de stad ingegaan en “kerstmis” gevierd. Het was niet echt spectaculair maar wat wel geinig was, was dat de priester ruim een ½ uur te laat kwam. Vandaag hebben we weer een wandeling gemaakt door de “Valle de la Luna” tot aan een soort zandwoestijn en vervolgens weer een berg op. Erg mooi, hier en daar liggen plakken zout. Als je hier in de verte een auto ziet rijden met de stofwolk erachter dan zie je een kwartier later deze wolk nog steeds maar dan hoger  verspreid de in de lucht hangen. Ook zie je af en toe van die kleine stof tornadootjes.

Om 18.00h gaan we naar Calama. Om 22.00h pakken we dan (hopelijk) de trein naar La Paz. De trip duurt ongeveer 35 a 40 uur.

Zaterdag 26-12-1992  –

bolivia-map
De vervolgroute door Bolivia

Zondag 27-12 1992 La Paz 21.30h

Vrijdag eerst een prachtige wandeltocht gemaakt; om vervolgens met één of ander pruttelbusje naar Calama te gaan. De bus vertrok om 18.00h terwijl de trein om 22.00h zou vertrekken. Dus 4 uur voor de trip + kaartje bemachtigen. Met wat mazzel alles gelukt en ook nog warm gegeten. De trein was een echte boemel. Vol indio’s, met 100 man in een half rijtuig en vooral zeer langzaam. We waren met 6 man, 3 Australiërs (Glenn, Treena, Peter), Jane, een Zuid Afrikaanse en wij dus, zaten bij mekaar, samen op weg naar La Paz. In het begin hadden we wat problemen met de stoelen. Later had Ton van Es bijna ruzie met een bezopen Chileen die kwaad was omdat Ton de deur nogal hard dicht smeet waarachter zij ’s nachts herrie maakten. Maar goed; de trein vertrok om 23.30h en ongeveer om ongeveer 6.00 passeerden wij het hoogste punt van de lijn (4000+) die alleen geschikt is voor avonturiers met veel tijd (volgens onze travelguide).

Bekijk de route in Google Earth.

Goed, alles verliep spoedig, al reed de trein bergop erg langzaam. Na het passeren van de Salar de Ascotan waar nog mijnenvelden zijn ontspoorden we ’s ochtends bij de Salar de Carecote,  het spoor  was bedekt  door een modderlawine waar de trein volop in reed. De voorwielen stonden ongeveer 0,5m uit de rail.

 

Het landschap waarin we strandde was prachtig, aan onze voet Salar de Carcote, vulkanen zoals de Ollagüe 5863+ en de Aucanquilcha 6176+, maar de 6 uur vertraging was minder leuk.

s1549
Een gejatte foto, in de verte steekt de spoorlijn de Salar de Carecote over.

 

Bij de grens van Bolivia lopen we weer 3 uur vertraging op. Een vervelende bagage controle, alleen bij “locals”. bo-flag1-sDe trein zat nu al vol typische indianen met dekens, bolhoeden etc, prachtig te zien.  Na het passeren van Uyuni bleef de trein weer zomaar 4 uur stilstaan in de “middel of nowehere”. De vrouwen die even een plasje moeten doen, doen dit gewoon gehurkt op het station onder hun grote bonte rok, je ziet toch niets!

Na een zeer langzaam voortbewegen bereikten we na 500 km in 40 uur (!), gemiddeld 12,5 km/uur !!!,Orura. Hier moesten we met de bus verder naar La Paz. De toevallige aansluiting was zo krap dat we geen ½ minuut over hadden. Totale duur was dus 43 uur.

stationriomulato
Het station Rio Mulato

Onderweg hebben we veel lama’s gezien, typische indio’s die schapenkoppen verkopen, veel stinkende mensen, gezellige sfeer onder de kringo’s (touristen), passagiers die en schop in de hand krijgen om het spoor vrij te graven, honden die in de trein pissen, mensen die alle etensresten op de grond gooien, schijtpapier dat niet in de wc gegooid word maar op de grond.

lapaz
La Paz

Ton van Es die de hele nacht moest staan terwijl ik sliep etc. etc., op coca bladerende douaniers op zoek naar coca. Kortom een echt avontuur. Echt spectaculair was het uitzicht over de gigantische stad La Paz.

Met zijn zessen hebben we een hotel gezocht. Het is hier echt goedkoop. De 750km lange reis koste fl25,-. We willen dinsdag met de groep een tracking (hike) maken van ongeveer 4 dagen door de bergen. Verder heb ik me voorgenomen een trui en was souvenirs te kopen. Eindelijk zitten we in het echte Andes sfeertjes, prachtig om de mensen te zien.