Wereldreis: Reisverslag uit mijn dagboek van Zuid Amerika.

27-11-1992 Buenos Aires

Hier dan de eerste avonturen van mijn, wat de bedoeling is, wereldreis. In hoeverre we in dit doel zullen slagen lees je in de komende bladzijde(n). Enfin; ik zal het schrijven weer moeten leren om me later vooral de details nog te herinneren. Het zal niet meevallen. En toen, …en toen dit en dat… schrijft wel snel maar leest zo lullig, net als mijn handschrift dus…

Ik zit nu in Buenos Aires in Hotel Mendoza aan de “25e de Mayo“. Onze hotelkamer, van nu af aan met “hok” aangeduid, is vies vuil, goor, oud, primitief en stinkt naar stront, dit weer vermengt met onze eigen zweetvoetenlucht  maakt het tot een heerlijke aroma. Buiten horen we voortdurend claxonneren van auto’s. Maar eerst het verhaal hoe we hier dus verzeild zijn geraakt.

flash back…

Na een niet (gelukkig) al te emotioneel afscheid vertrokken we dus naar Madrid. Ik had uitzicht over de Pyreneeën. In Madrid aangekomen moesten we ruim 6 uur wachten. Vervelen(d) dus. Bij het instappen voor Buenos Aires bleek het vliegtuig vol snuggere bange bejaarden, geen Engels sprekende stewardessen en vooral irritante jankende baby’s te zitten. Het enige lichtpuntje van deze verschrikkelijke verzadigde vorm van OV was dat ik toch wat heb geslapen en alle bejaarden blij applaudisseerden toen we veilig geland waren. Bij het verlaten van het vliegveld worden we meteen geconfronteerd met een oude vete, op een groot bord langs de weg worden de kersverse bezoekers er meteen aan de Falklandoorlog herinnerd,  “Islas Malvinas son Argentinas” oftewel “De Falklandeilanden zijn van Argentinië”. Gelukkig is de situatie bekoeld en worden er ook geen opstandige mensen meer boven zee uit het vliegtuig gegooid.
In B.A. was het om 9.00h heerlijk weer . Met één of andere rammelbus hebben we ons in de stad af laten zetten. Hier hebben we toen wat rond gesjouwd over de “Plaza de Mayo” en hebben toen een $7,- hotel gevonden. Na onze bagage gedumpt te hebben zijn we de stad in gesjouwd. De stad doet me qua uiterlijk en bevolking aan Barcelona denken. Het verkeer bestaat uit alleen maar bussen en taxi’s.

Een foto impressie van Buenos Aires

Toch een schitterende stad met opvallend weinig armoede. Voor morgen hebben we een treinticket naar Concordia (400km noord) gekocht. P.s. onze overbuurman heeft maar 25 verdiepingen.

Buenos Aires 28-11-1992 14.00h

Vandaag gaan we dus met de trein naar Concordia. Hiervoor moesten we eerst met de metro naar station Lacrose in een voorstad. Na eerst een flink eind door het centrum van B.A. gesjouwd te hebben, met rugzak die steeds zwaarder lijkt, zijn we nu op een kerkhof bij het station. We hebben al genoeg water en brood ingeslagen voor de treinreis. Het kerkhof is een waar mausoleum met gigantische imposante familiegraven. Zo lijken veel op de St. Jan maar dan van marmer.

Het kerkhof bij Lacrose

18.30h, ik zit nu te schrijven in de rammeltrein. Schrijven gaat dus niet.

De trein staat nu even stil. Hij is redelijk luxe. In tegenstelling tot andere treinen zitten hier geen mensen op het dak of hangend uit de deur. Alles is wel oud. Er staan oude stoomlocs langs de rails en krottenwijken. De trein zit vol handelaars en oplichtertjes. Twee jongens in onze wagon werden wat geld lichter gemaakt door een vorm van “balletje-balletje”. Die balen dus. Het platte land lijkt veel op Holland. Plat en veel gras, koeien , paarden etc.. Blij trouwens uit de grote stad te zijn, al voelde ik me wel veilig. Er lopen hier veel Zuid-Europese – blanke types dus vielen wij niet echt op. Ik vond B.A. trouwens goed duur; tenminste voor Zuid Amerikaanse begrippen, maar buiten het centrum betaalden we al fl 0,40 voor een mini baguette. Terwijl een aantal gedupeerden van de oplichtertjes zich nog druk maken rijdt de trein weer aan.

Overvolle treinen

19.45 uur

We zijn nu de Rio Parana overgestoken en in een oneindig moerasgebied belandt. De Rio Parana en de Rio Uruguay gaan samen over in de Rio de la Plata bij Buenos Aires, met 220km de breedste rivier ter wereld.  We zien kilometers vlakte en dan ineens een station waar de halve plaatselijke bevolking (kinderen) koopwaar aanbied. In het moeras zie je veel ooievaars en andere vogels, ook koeien lopen los en achter iedere koe loopt een ooievaar. In de verste verte geen huis te bekennen maar op het stationnetje met 8 huizen stappen toch zeker 30 mensen uit?

Het echte platteland

21.15 uur

De trein rijdt +/- 100 km/pu en het is nog steeds nat en donker buiten. Ons drinkwater is op dus hebben we maar een biertje gekocht.

Zondag 29-11-1992, Concordia.

Het is dat alle winkels gesloten zijn maar we dachten echt dat het zaterdag is. Verder heb ik  het 10 uur terwijl alle klokken hier 9 uur aanwijzen. Gisteravond om 2.00 uur (of 1.00 uur) kwamen we hier in Concordia aan. Een stad met ca. 100.000 inwoners. We hadden maar besloten een afgelegen lek te zoeken om de tent maar op te slaan. Een hotel zou te duur zijn toch niet te vinden. Met veel geluk zijn we de goede kant opgelopen en aan de oever van de Rio Uruguay belandt. Het is verschrikkelijk modderig, maar beschut onder een grote boom hebben we snel de tent opgezet. In de verte horen we nog feestjes.

Om 8.00 uur zijn we opgestaan de tent gepakt en de stad ingelopen. Met veel pijn en moeite 3 liter water ingeslagen en twee pakjes koekjes. Of we nog meer te eten vinden weten we nog niet. We hopen op wat fruit.

Er rijden hier verschrikkelijk oude auto’s. Oude T-fordjes uit de jaren 30 (red. film Bonny and Clyde of The Sting). Ook paard en wagen is niet ongewoon. De wegen zijn erg modderig en soms verhard.

We proberen vandaag de rivier over te steken om de Salto (Uruguay) te kijken.

Maandag 30-11-1992.

Van alles meegemaakt! Nadat we gistermiddag primitief ontbeten hadden in het park, zijn we naar de busterminal gelopen waar we een goedkoop hotel hoopte te vinden. Ik was bekaf van de gruwelijk zware rugzak. We besloten toch maar een treinkaartje te bemachtigen en door te reizen naar Posadas. Onderweg liepen we langs de eerste echte super markt. Echt brood en fruit. De dames daar vonden ons toeristen wel interessant en begonnen ons uit te horen (spaans). Toen we ze duidelijk maakten dat we naar de Iquazu watervallen wilden, vertelde een van de dames dat haar vriend maandag met een truck naar Iquazu ging en we wel me konden. Doen dus. Toen kwam er een vrouw de winkel in die wel Engels kon en het een en ander voor ons ging regelen. Het kwam uiteindelijk hierop neer dat wij in een leegstaand appartement van haar konden blijven totdat de truck vertrok. We werden verwend met cola, ham en kaas. En heerlijk douchen (eindelijk); kleren wassen en uitrusten. Ideaal en gratis dus. Om een uur of vijf moesten we op de koffie en vertelde ze dat een van haar zoons ook op reis was.

Daarna “moesten” we met een andere zoon en zijn vriendin mee, die gaven ons een rondrit. Leuke plekjes aan de Rio Uruguay, een stuwdam, de stad etc. etc.. Hier bleek dus dat wij ’s nachts aan de rand van een heuse krottenwijk gekampeerd hadden. Na een bak koffie bij de vriendin gingen we de stad in, een biertje pakken. We krijgen al een beetje door hoe we het goedkoopst uit komen.

De volgende morgen kregen we een soort ontbijt met echte Nescafé. Helaas bleek dat de truckreis niet door ging dus toch maar een treinticket naar Posadas gekocht. Aangezien de trein ’s avonds vertrekt hadden we nog de hele da, dus gingen we met een pondje de rivier over naar Uruguay!, de stad Salto. We vroegen ons eigenlijk af wat in Salto te zoeken hadden. Het enige bezienswaardige was het ongelooflijke oude wagenpark. Maar ja, toch nog in Uruguay geweest.

 

 

 

Woensdag 2 december 1992 Posadas

Maandag om 23.25h zou de trein arriveren. We hadden op 1 uur vertraging gerekend maar het werden er drie. ’s Avonds had de vrouw ons nog uitgenodigd te komen eten. We kregen empanada’s, een soort smulrol. Daarna bracht haar zoon ons naar de trein.

De trein zat goed vol. Veel indo’s. De trein stopte veel en lang. Op het laatste stukkie kwam ie bijna niet meer vooruit en bleef defect op een stationnetje staan. Veel mensen verlieten de trein en pakte de bus voor de laatste kilometers. Maar een andere lok werd voor de trein gezet waarna we de reis voort zetten. Steeds meer jungle nadat we kilometers prairie landschap achter onze rug hadden.

We rijden Misiones in, een  provincie van Argentinië, gelegen in de noordoostelijke hoek van het land. De provincie grenst aan Paraguay in het noordwesten, aan Brazilië in het noorden en het oosten, en aan de Argentijnse Corrientes in het zuidwesten. De provinciale hoofdstad is Posadas.

De provincie is genoemd naar de verschillende missieposten (Reducciones) van de Jezüieten die in dit gebied gevestigd waren. Van de 15 Reducciones die we in Argentinië terugvinden, zijn er 11 gelokaliseerd in deze provincie. 4 van hen zijn opgenomen in de UNESCO Werelderfgoedlijst in 1984: San Ignacio Mini, Nuestra Señora de Santa Ana, Nuestra Señora de Loreto, Santa María la Mayor. Ze werden gebouwd in de 17de en 18e eeuw in het gebied waar de Guaraní indianen woonden. De gebied heeft ook bekendheid gekregen door de film Mission.

De laatste kilometers waren erg indrukwekkend. We reden als het ware door een tunnel van oerwoud. Je kon je hoofd niet uit het raam steken want dan kreeg je de takken in je gezicht. Het werd er gewoon donker door in de trein.

Vlak voor Posadas veel krottenwijken. Mensen haasten zich het roosterluik voor het raam dicht te doen, omdat die jochies uit die buurten graag stenen gooien (13,5 uur over 600 km).

Het station was erg hectisch, veel arm volk. We verlieten dus zo snel mogelijk het station en beantwoorden alle vragen met No! Hier ontmoeten we een Engelse jongen met een Nieuw Zeelandse vriendin. Samen zijn we een hotelletje (soort jeugdherberg) gaan zoeken. Het centrum ziet er toch beter uit dan de rest. Voor morgen hebben we ene buskaartje naar Puerto Iguazu gekocht (duur). Posado’s ligt aan de Rio Parana met aan de andere kant van de rivier Paraguay. Er lopen hier verdacht veel blonde inlanders rond (gevluchte Duitsers). We zijn vandaag toch effe zo’n krottenwijk ingelopen. Op het heetste uur van de dag lag iedereen te maffen. Het is ± 35 oC.

Donderdag 3 december

Vanmorgen om 11 uur zijn we op de bus gestapt richting Puerto Iguazu. De afstand bedraagt ongeveer 300 km. De “Express- bus”doet er 4,5 uur over. Wij hadden een “common bus” die bij iedere boom stopte dus deden wij er 8 uur over. Het landschap was heuvelachtig met veel bosbouw en jungle. Het laatste stuk van de tocht ging door het National Parc Iguazu waarin ook de watervallen liggen. De Iguazú Watervallen zijn wereldberoemde watervallen die gelegen zijn aan de grens met Brazilië (staat Paraná). Dit was een prachtig jungle gebied. Een reuze boerenkool.

Het is hier bloedvochtig en heet. Echte tropen dus. Overal hoor je vreemde geluiden van nog vreemdere beesten. Het lijkt af en toe wel of er één of ander vliegtuig voorbij vliegt maar dat blijkt dan een insect te zijn. We zitten weer in een redelijk goedkoop hotel.

Morgen belooft het onze grote dag te worden. Dan gaan we naar de watervallen en daar diverse tours ondernemen. Het toeval wilde dat de buren in ons hotel dezelfde Engelse / Nieuw Zeelandse waren als die we in Posados troffen. We zijn samen gaan eten en wij hebben het adres in Nieuw Zeeland gekregen.

Vrijdag 3 december 1992 Puerto Iguazu

17.30h Vandaag verwachten we één van onze hoogtepunten van onze trip. Een van de 7 wereldwonderen (zegt men maar); “The Iguazu Falls”.

Om 7.30 stonden wij op. Brood wezen halen en de veldflessen vullen. Het was nu al bloedheet. Als echte toeristen semi Camel Trophy types gingen we met de bus 20km de jungle in oftewel het Iguazu National Parc. De watervallen zijn moeilijk in woorden te beschrijven. Zoiets als schitterend gigantisch onvoorstelbaar etc. etc. (ongeveer 45 foto’s)., een en ander wordt nog opgefraaid door de schitterende flora en fauna. Veel grote kleurrijke vlinders, zeer grote hagedissen, schildpadden, arenden, mieren van 3 cm en gekke beesten (zie foto). En heel veel rare geluiden.

Met een boot zijn we naar een eiland midden in de watervallen gegaan vanwaar we weer een andere blik op de diverse vallen hadden.

Toen zijn we met een bus naar de bovenstroom van de watervallen gegaan. Van hieruit zijn we door de jungle terug gelopen om zo wat met contact met de omgeving te krijgen. Het was wel bloedheet 35 á 40 graden. Allebei dus goed verbrand.

Morgen willen we naar Foz de Iguazu (Brazilië) en dan naar Cuidad del Este in Paraguay. Van hier uit willen we zo snel mogelijk via Asuncion, Formosa richting de Andes.

We zitten nu op de veranda stil te zweten. Het is nog steeds niet uit te houden.

Puerto Igauçu is maar een smerig stoffig plaatsje. Het is op toerisme ingesteld en verschillende mensen spreken Engels. Het is best vreemd maar er leven hier blanke (blonde) mensen in krottenwijken, echt arm dus. Dat is een vreemd gezicht want de blanken in arme landen zijn meestal rijk..

Zaterdag 5 december 1992 Cuidad del Este (Paraguay)

We zijn nu al ruim een week op reis. Allebei hebben we het gevoel of we al weken weg zijn. Het is nu 7 uur ( ongeveer ± 1 uur want de tijd verandert van land tot stad tot streek) en op onze kamer is het nu nog 32 graden.

Vanmorgen hebben we de bus gepakt naar Foz de Iguaçu in Brazilië. Bij de grens moesten we uitstappen, formaliteiten regelen en bij de volgende bus weer instappen (zonder travel guide hadden we allang ergens vast gezeten omdat we niet de goede stempels zouden hebben). In Foz stapte we uit midden tussen de honderden marktkramen en handelaren, straatkinderen etc. etc. . De stad is redelijk rijk maar in de buurt waar wij waren, bij de brug naar Paraguay was het maar een zootje. Honderden mensen trokken als mieren de brug over om in Paraguay hun handelswaar te verkopen.

Goed ons doel was de Itaipú Stuwdam. Eén van de grootste en omstreden stuwdam ter wereld. De Itaipú Dam behoord dus wel tot 1 van de moderne wereldwonderen. Ik ging ergens de weg vragen en met wat geluk bleek dit het toeristen bureau te zijn. Met weer wat mazzel meteen de goede bus richting de dam genomen. Hier kwamen we veel buitenlanders tegen maar geen Nederlanders. Met een bus kregen we een gratis excursie over de dam die wel indrukwekkend was. Eerst boven over de dam naar de overkant en vervolgens weer langs de indrukwekkende overlaten onder langs de turbines op terug. De turbines zijn zo groot dat je er makkelijk met een bus doorheen kunt rijden.

Daarna gingen we terug naar de stad en stapten we een eettentje binnen. Hier konden we voor minder dan fl6,- zo veel eten als we wilden, slechte klanten dus gezien onze grote honger.

Brazilië was erg goedkoop. Daarna zijn we ook de “vriendschapsbrug”overgestoken naar Paraguay, ofwel Cuidad del Este. De drukte van vanmorgen was verdwenen. Hier was het helemaal een zootje van handelaars. De mensen zijn hier en in Brazilië veel armer. Het was weer een indrukwekkende dag. Vanavond willen we in een kroegje gaan kijken en dan morgen of overmorgen naar Asunción reizen. P.s. nog steeds niet aan de schijt.

6 december 1992 Zondag

Vandaag hadden we een rustdag. Na twee vermoeide dagen lekker de hele dag niets doen. Het is vandaag bewolkt en gelukkig maar een graad of 30. Vanmorgen kregen we voor het eerst een ontbijt met wat ze hier koffie noemen. Rond de middag zijn we op zoek naar de busterminal gegaan zodat we morgen niet hoeven te zoeken. De handelaars zijn op een paar na allemaal uit de stad verdwenen. Wat achterblijft; een grote vuilnisbelt. Cuidad del Este is echt vies en stoffig, overal stinkt het. De troep wordt alleen opgeruimd door oud papier verzamelaars en blikjes verzamelaars en regen. Eer zitten hier veel Chinezen. Onze badkamer is erg klein. Als je doucht sta je als het ware met het ene been in de wc en het andere in de wasbak. Ik heb 2 T-shirts proberen te wassen maar ze ruiken nu fris en zijn nog ven goor.

7 december 1992 Maandag Asunción 22.40h

Na ons ontbijt alles ingepakt, geld gewisseld en naar de busterminal gelopen. Het was warm en vochtig, zweten dus en veel. Bij de goedkoopste busmaatschappij kochten we ervoor maar fl6,- p.p een kaartje naar Asunción (330km). We hadden dan ook geen al te hoge verwachtingen van de reis die volgens die lui 4 a 5 uur zou duren. En inderdaad, een oude rammelbus zonder airco die na 50km al stamp vol zat, er kon geen hond meer bij. Dus op naar de hoofdstad. Bij iedere stop tientallen frisdrank-, broodverkopers in en om de bus. Maar gelukkig zaten (stonden) er 4 plattelandsmeiden in de bus die ons al giechelend vermaakten. De reis schoot sneller op dan alle vorige. Het platte land is arm, veel karren met ossen of paarden ervoor. De omgeving was afwisselend, vooral het laatste stuk was erg mooi met bergachtige palmbossen.

In deze streek liepen 30; 50 misschien wel meer dan 100.000 mensen ofwel pelgrims langs de weg, allemaal richting het plaatsje Caacupé. Kilometers ver uit alle windstreken kwamen de pelgrims voor één of ander happening op 8 december in Caacupé. Asunción is dan wel de hoofdstad maar dit straalt er niet echt vanaf. We zitten nu in een leuk hotelletje voor fl10,- p.p.. Aangezien het hier zo super goedkoop is , fl0,65 voor een flesje cola, fl10,- je eigen en Ton veel eten etc. etc. .

Ton van Es is trouwens bang geworden. Nadat er gisteren onder het eten (bijna) een kakkerlak over zijn bord liep, ziet hij nu overal kakkerlakken en muskieto’s.

8 december 1992 Asunción

9 december 1992 Woensdag 17.15  Asunción

Het eten mag hier dan wel goedkoop zijn , maar dat is dan ook het enige positieve. Dat kippetje van maandag zat volgens mij vol salmonella’s e.d.. Eerst schijten en dan nog overgeven totdat mijn maag en darmen helemaal leeg waren.  Nu gaat het beter alhoewel de schijterij nog niet over is. Ton van Es heeft er al een dag of 10 een beetje last van. Toch zijn we vandaag de stad ingelopen. Geld gehaald en onze kleren eens bij een wasserette gedumpt, het postkantoor. Gelukkig hebben we geen haast door te reizen. Zondag pas, gaat er vanuit Formosa de trein richting Salta.

We moeten dadelijk de was op gaan halen maar de lucht betrekt en het rommelt al (ik bedoel niet de scheten van Ton E).

Asuncion schijnt de heetste (grote) stad van Zuid Amerika (max. december gemiddeld 33 graden). Wat vandaag wel typisch was; is dat bij de bank bordjes hangen van “we speak English, Deutch , France, Portugees”en je dan toch in het gebrekkig Spaans geld moet wisselen. Wanneer je dan daar de wasserette gaat waar je iemand zonder opleiding verwacht, spreken ze Engels en Duits.

21.30 Het ging inderdaad regenen. Van was op halen en wat proberen te eten kwam niets terecht.

10 december/ 1992 donderdag 19.00 Asunción

De dag begon vanmorgen met een paar keer goed schijten. Daarna heb ik 2 anti-schijt pillen genomen waar ik nu, 10 uur later, nog op teer. Aangezien ik me goed voel en een stevige bord rijst (met veel zout) op heb, hoop ik dat het nu over is.

We zijn vandaag naar de Jardin Botanico geweest. We hadden verwacht dat dit in de tropen wel mooi zou zijn. Maar het was in onze ogen nog minder dan een park met een zeer verwaarloosde dierentuin. Daarna zijn we weer de stad in gegaan en hebben onze was opgehaald. Eindelijk weer goed schoon. Verder heb ik nog een zonnebril voor fl5,50 ( fl0,50 afgedingd) en slippers voor fl3,- gekocht. Nu hoef ik tenminste niet meer de hele dag op die grote warme schoenen te lopen.