Dag 3 – Skellig Michael en dan naar Killarney

De Skellig eilanden

Vandaag hebben we iets bijzonders op het programma staan: een bezoek aan de Skellig Eilanden. Ik had ooit een keer een documentaire gezien over de Skelligs, 2 eilanden ver buiten de kust van Kerry, in de Atlantische Oceaan. De eilanden doemen vanaf het vasteland als mysterieuze rotspunten op aan de horizon. Skellig Michael, een steile 3-hoekige rotspunt met bovenop een eeuwenoud kloostertje, een broedplaats voor de papagaaiduikertjes.

Heden ten dagen nog steeds moeilijk toegankelijk laat staan eeuwen geleden met roeibootjes. En als je dan toch vaste voet aan wal weet te zetten zul je eerst nog de “Stairaway to Heaven” moeten beklimmen, een stevige klim voor mensen zonder hoogtevrees. Vanaf Skellig Micheal kun je dan genieten van het prachtig uitzicht op Little Skellig en het vasteland. Natuurlijk kun je ook een kijkje nemen in de oude bolle onderkomens en langs de graven van het klooster wandelen.

Reserveren voor Skellig Michael

Gisteren kregen we op de tourist office in Dingle een briefje met 10 telefoonnummers van “maatschappijtjes” die op mogen Skelligs varen. Dus we kiezen maar een nummer en reserveren voor 2 personen. Er is nog plaats dus onze naam mag op de lijst. We moeten ‘s morgenvroeg nog wel even bellen of de weersomstandigheden het toelaat de zee op te gaan. Het is immers een boottocht van 12km in een klein bootje op volle zee, laat staan dat ze aan kunnen meren! Alle bootjes vertrekken vanuit Portmagee. De zee is rustig dus vanuit Waterville rijden we ‘s morgens dus naar Portmagee.

De Skelligs…

Zoals eerder vermeld; de Skellig-eilanden is een rotsachtig groepje van 2 eilandjes ten westen van Ierland en onderdeel van County Kerry. De naam komt uit het Iers, en betekent letterlijk rotsachtige eilanden. Little Skellig is beroemd vanwege de populatie Jan-van-genten en Papegaaiduikers. Verder staat er een klooster uit de 6e eeuw op de top (230 m) van Great Skellig ofwel Skellig Michael. Het staat op de UNESCO werelderfgoedlijst. Het kleinere eiland Little Skellig ligt 1,5 km ten oosten van Great Skellig en is niet toegankelijk voor publiek.

De Skelligs zijn vanaf de kust goed zichtbaar. Vanuit Waterville, vanaf de Ring of Skellig en zelfs vanaf Slea Head Dingle pronken de rotspunten mysterieus aan de horizon. Juist dat mysterieuze karakter, de bereikbaarheid, het natuurschoon trekt ons naar de Eilanden.

Inchecken op zijn Iers…

Als we rond 10 uur we in Portmagee aankomen is er al de nodige opschudding op de kade. We worden tegengehouden door een schipper die onze naam en maatschappij wil weten. De truc is namelijk dat alle passagiers over de bootjes verdeeld worden zodat elke schipper dus evenveel verdient. het maakt dus niet uit bij wie je reserveert. Overigens zijn alle bootjes even groot en krakkemikkig. Waarom dan niet 1 centraal reserveringnummer. Maar goed, er is nog tijd zat voor een bak koffie dus duiken we even de pub in. Tegen 10.30 gaan we naar ons bootje en zien wat typische toeristen met bevende benen de boot op klimmen.

De boot wordt gestart, allemaal even 40 euro neertellen en dan varen we als laatste de haven uit. Als we bijna op volle zee zijn krijgt onze “kapitein” een belletje, er staan nog 3 liefhebbers op de kade en dat is toch 3x 40 euro dus draait hij weer om. We zetten de klok weer op nul en maken ons opnieuw op voor 3/4 uur op zee. Als we weer op volle zee wordt er doorgevaren en begint de deining van de zee de gemoederen bezig te houden.

Veel hoger dan 2 meter zijn de golven niet maar met zo’n klein bootje gaat het toch aardig op en neer. In de verte zien we de Skelligs als kleine rotspuntjes aan de horizon dichterbij komen. Duidelijk zichtbaar al het helemaal met witte stront vol gescheten Little Skellig. Little Skellig ligt als eerste op de route maar passeren we over rechts om eerst naar Skellig Michael te gaan.

Naarmate we dichterbij de rotspunt komen wordt deze steeds indrukwekkender. De rotswanden zijn steiler dan 45 graden en het klooster ligt vlak onder de top. Het gaat dus een hele klim worden. Maar eerst maar eens aanmeren. Een echte haven is er niet maar wel een kleine kade met een trappetje in een kloof in de luwte van de westelijke winden. We meren aan en klimmen over het glibberige trapje omhoog naar een plateau. Als iedereen van boord is keert het bootje terug naar volle zee. We krijgen 1.45uur voor het bezoek. De zee dreigt in de middag wilder te worden (zegt ie).

Het eerste deel van het pad gaat vlak langs de rotswand omhoog tot aan een helidek dat op veilige hoogte ligt. De golven kunnen hier tot 25m hoogte tegen de rotsen opslaan. Als je kijkt hoe bij het windstille weer de golfslag is kun je je wel iets voorstellen van een stormpje.

De  “stairway to heaven”

Na het helidek beginnen de oude trappetjes, de “stairway to heaven” . Glibberig, steil en geen leuningwerk. Menig bezoeker heeft last van angst en een soort hoogtevrees. Zeker als je je omdraait en naar beneden kijkt. Het pad draait op het gegeven moment over regel verder omhoog. Nu zien we de klippen aan de achterzijde van het eiland. Het klimmetje bezorgt ons het nodige zweet op de rug.

De rotspunt is begroeid met gras en lage struikjes. Hier zijn nu eens geen schapen. De deze begroeiing steken scherpe rotspunten naar buiten. De papegaaiduikers zijn al vertrokken naar het zuiden. We klimmen verder en dan ineens staan we voor een doorgangetje, de ingang het de nederzetting.

Erg groot is het klooster niet. Iedereen loopt hier rond te springen op zoek naar zijn kodak momentje. Het klooster bestaat uit een stuk of 3 donker bolvormige kamers. Er is een kerkhofje en nog wat muurtjes. Het uitzicht op Little Skellig en het vaste land is prachtig. Omdat wij wat later op het eiland kwamen gaan de eerste bezoeker weer naar beneden en blijven praktisch alleen over. We kunnen in iedere geval foto’s maken zonder vreemde mensen erop. Ton check even of hij ontvangst heeft op zijn mobiel en jawel, dus wordt er even een fotootje ge-smst.

Ook dan beginnen wij weer aan de afdaling. We halen al snel een paar dames in die met knikkende knieën stap voor stap naar onder gaan. Na nog wat foto’s gemaakt te hebben komen wij weer op de kade waar de zee inderdaad iets wilder is. Je kunt je afvragen hoe ze hier met plotselinge weerveranderingen om gaan. Wordt dan de heli gebeld? En waarom hoef je op de boot geen reddingvest aan? Ach ja, een paar ongelukkig en een en ander wordt aan banden gelegd. Maar goed, als wij in stappen wordt de boot alle kanten op geschut en als iedereen aan boord is wordt ie gauw in zijn achteruit gezet om weer op volle zee te komen. We varen nu naar Little Skellig om deze via de andere zijde te passeren.

Prachtig om te zien hoe ieder plekkie door een vogel is bezet. Het gesteente is erg grillig, erg veel kloven, punten en doorkijkjes. Aan de luwzijde wordt de motor een standje lager gezet zodat we ook het enorme lawaai van de vogels kunnen horen. Ik zet gauw de capuchon op als de eerste vogelflats op de boot land. Het is in ieder geval prachtig om te zien, je waant je in een natuur documentaire ware het niet dat we zo langzamerhand misselijk zijn van de golven en vooral de uitlaatdampen van de boot.

Dan wordt de terugreis ingezet en tegen 15.00 zijn we weer terug in Portmagee. Wederom duiken we de pub in voor een pintje een wat te eten. De rest van de dag gaan we vullen door naar Killarney te rijden, een tocht van zo’n 60km.

We rijden vanuit Portmagee de kustweg verder af, de zogenaamde Ring of Skellig. Landschappelijk niet extreem maar gaat wel lngs de steile klippen op waarvoor je overigens de auto voor uit moet om ze te aanschouwen. Telkens als we zich op de oceaan hebben zien we de Skelligs liggen, vandaar dan ook de Ring of…

Na enige tijd zijn we weer terug in Waterville en rijden meteen verder naar de zuidkant van Iveragh volgens de Ring of Kerry.  Daartoe moeten we eerst de Coomakesta Pass, een bekende maar maakt niet echt veel indruk op ons. We rijden door tot Sneem en volgen de borden Killarney en verlaten dan ook de ring. De weg R568 gaat landinwaarts verder en nadert langzaam weer de hoge toppen van de Macgillycuddy’s reeks. Vlak bij de afslag naar de Gap of Dunloe stoppen we. Als je de Gap vanuit het zuiden wilt rijden dan is deze afslag lastig te vinden, het staat namelijk niet op de borden. Waarschijnlijk willen ze dat iedereen de route vanuit het noorden rijdt, is ook mooier. Maar komt het niet uit dan moet je afslag Black Valley hostel nemen, de weg loopt naar beneden en bij de splitsing rechtsaf.

Verderop komen we op een splitsing uit op de A71 bij Molls Gap, de pass rechtsaf richting Kenmare. Wij gaan linksaf en volgen de richting Killarney. Op enkele plaatsen langs de weg liggen autowrakken waarschijnlijk bedoeld als waarschuwing. We komen uit bij Ladies’ View met uitzicht over het Upper Lake en een doorkijkje naar Killarney over Lough Leane. Het is wat heiig dus kunnen we Killarney niet echt helder zien liggen. De natuur is hier overigens fantastisch.

De hei staat in bloei en dichter bij killarney woeker de Rododendron als onderbegroeiing van de bossen. Alles is groen, er staan statige grote bomen, kortom hier kunnen we nog wel een leuke wandeling bedenken.

 

In Killarey vinden we vrij snel op een goede locatie een B&B. Het barst er werkelijk van. Killarney is erg toeristisch, het wemelt er van de senioren. Wij gaan ‘s avonds de stad in een een hap eten en misschien een leuk bandje. Een hap eten is hier geen probleem, overal zijn alle soorten restaurant. Live muziek is ook geen probleem alleen bestaan de bandjes uit 2 personen en wordt alleen traditional Irsh Music ten gehore gebracht. Wij missen de Irih Rovers, Poques en U2 achtige bands. maar ja, het publiek is er niet voor. Wederom keren wij voor elven naar bed…

Pagina's: 1 2 3 4 5 6