Vrijdag, op weg naar de Death Valley

Vandaag staat ons een flinke rit te wachten maar zeker ook een hele mooie. De bedoeling is om via de Death Valley richting Las Vegas te rijden, een tocht van dik 600 km.

Maar eerst maar eens ontbijten. Ditmaal mochten we zelf wafels bakken maar om nu te spreken van een ontbijt… alles is mierzoet en ongezond. Zelfs de melk voor bij de flakes lijkt één of andere oplossing. Nu we iets buiten de toeristische routes overnachten zien we ook meer het echte America. De mensen die hier overnachten zijn er voor werk of iets anders maar niet toerisme.

Na het ontbijt gaan we vanuit Lancaster op pad. Lancaster is een stad geprojecteerd in een ruit in de droge Mojave Desert woestijnvlakte. Ruimte is er genoeg en de wegen in de ruit zijn ook standaard 4-baans plus een middenstrook.

We volgen eerst Highway 14 richting Mojave waar we links een gigantisch windmolenpark zien liggen. Energiezuinig zijn ze hier niet maar als er dan toch iets aangelegd wordt met groene energie dan pakt men het ook goed aan.

Sierra Nevada

We rijden verder naar het noorden en komen uit op het punt met de laatste uitlopers van de Sierra Nevada. Hier kun je dus linksaf via de Tehachapi Pass naar de vruchtbare Great Valley in de richting Sacramento, of rechtdoor de drogere vlaktes op. De Sierra Nevada zorgt met bergtoppen tot 3.478+ ervoor dat alle regenfronten uit het westen zo’n beetje tegen gehouden worden. De oostkant is dus kurkdroog. De westkant daarentegen is bekend van de Giant Sequoias trees, Kings Canyon N.P. en het groene Yosemite N.P. groen. Contrasten over en weer dus.

Wij gaan dus rechtdoor en volgen de highway 14. Het is rustig op de weg en met 2x 2 rijstroken is het heerlijk cruisen. Na Mojave paseren we het Red Rock Canyon State Park. Het zijn prachtige rotsformaties die vanaf de weg goed zichtbaar zijn. Je kunt er een dag spenderen maar wij moeten dat helaas links laten liggen.

Daarna is de weg wederom recht en rijden we door tot Olancha waar we stoppen bij het tankstation.

Hier tekent de Sierra Nevada zich al prachtig af. Het is ook hier waar het telefoonsignaal op houdt plus het laatste normale tankstation met winkeltje te vinden is. We slaan dus nog wat in voordat wij hier rechtsaf gaan en weg 190 volgen.

Halverwege het kaarsrechte stuk weg 190 zien we links de zoutvlakte Owens Lake, achter ons de bergen en voor ons het Death Valley N.P.. We stoppen voor een prachtige foto.

The Joshua Tree

Ergens in mijn geheugen staat dat op een paar honderd meter langs deze weg de originele Joshua Tree bekend van U2 gestaan moet hebben. Ik heb hem als U2 fan een keertje in streetview opgezocht maar meer dan dat staat mij niet bij. Toch herken ik uiteindelijk het landschap en met een scherp oog zit Monique uiteindelijk op 500m uit de weg iets in de woestijn blinken. We stoppen en kijken met onze telelens of dit de oude dode U2 boom is met alle fan spulletjes er omheen, en ja hoor. Dat moet hem zijn. We stappen dus uit en sjouwen de droge woestijn in en na enige tijd later staan we bij een gedenkplaat, gitaren, koffers met bezoekersboeken en een dode boom. Erg leuk!

Star Wars Canyon

Als we onze weg vervolgens worden we ineens opgeschrikt door een superlaag over onze auto vliegende straaljager. Wat een malloot zeg… Even later als we bij het viewpoint Father Crowley Overlook stoppen komen we erachter dat we in de aanvliegroute reden van de Star Wars Cayon, een kloof waar straaljagers oefenen en vanaf de vlakte de kloof in duiken om in de lager gelegen vallei uit te komen. Een oude vliegtuigspotter ter plaatse gaf wel aan dat het niet normaal is dat ze zo laag over je auto aan komen vliegen.

Panamint Valley

Vanaf dit punt daalt de weg ook sterk naar beneden en het landschap verandert in een zwart maanlandschap. Na de slingerweg komen we beneden op de diepe vlakte uit, de Panamint Valley, een 100 km lange diepe vallei.

Deze vallei moeten we over steken om in de echte Death Valley uit te komen. Alhoewel wij de overkant makkelijk kunnen zien is de afstand toch 10km.

Aan de overzijde aangekomen klimmen we weer omhoog om over de bergrug heen te komen waarachter zicht de Death Valley bevind.

De Death Valley

Als we de pas over zijn strekt er een oneindige lege vlakte voor ons uit die langzaam in de diepte afdaalt. De weg draait langzaam naar beneden zodat we na enige tijd bij Stovepip Wells uitkomen. Eigenlijk een verzameling van oude en nieuwe gebouwtjes, een winkeltje, een restaurantje en zo, maar verder is er niet veel te zien.

Bij het laatste gebouwtje links moet je voor $30 een permit voor het park uit de automaat trekken. De temperatuur is inmiddels ruim boven de 30 graden als we weer een kilometer doorrijden naar de Mesquita Flat Sand Dunes. Dit is een stuifduinen gebied waar je jezelf echt in de woestijn kunt wanen. We stoppen er en wandelen een stuk door het zand.

Devils Golf Course

Vanaf dit punt rijden we verder en dieper de canyon in. Afstanden stellen hier niet veel voor en het is weer 50km door de canyon om bij het diepste punt uit te komen. We passeren nog een paar van die vakantieparken die met graszoden en palmbomen aangelegd zijn en voordat we bij het diepste punt zijn slaan we eerst rechtaf naar de Devils Golf Course. Een vlakte met grillig gevormde brokken zout.

Badwater

Hierna is een nog een paar kilometer voordat wij bij het laagste punt Badwater uitkomen. Hier bevinden we ons op 81 meter beneden zeeniveau. Hoog tegen de rotswand wordt nog eens het zeeniveau aangeven. De temperatuur is verder gestegen naar 36 graden (oktober). We stappen uit en maken eerst een foto bij het bord voordat we aan de wandeling beginnen. Oja, water is hier niet meer te koop, neem dus genoeg mee.

We lopen ruim een kilometer de vlakte op, wat in de zomerdag af te raden is, en komen dan uit op de geheel spierwitte indrukwekkende zoutvlakte. Ik vind het bizar mooi. We lopen zo ver door dat er niemand meer voor ons staat en we de mooiste foto’s kunnen maken.

Ik kan er geen genoeg van krijgen, ook niet van de heerlijk temperatuur en het windje. Toch moeten we uiteindelijk terug naar de auto en rijden de weg weer terug tot aan de één-richtingsweg naar de Artist Palette. Mooie rode kleuren sieren de bergen en er zit zelfs groen in.

Ik merk inmiddels ook dat de spreekwoordelijk emmer langzaam vol zit. Zoveel indrukken op een dag, in een week, daar kan niets meer bij. Het is dan ook al namiddag als we besluiten toch maar richting Las Vegas te gaan koersen…

De volgende ochtend vertrekt ons vliegtuig weer via Salt Lake City naar Amsterdam.

Meer van het continent Noord Amerika…