7-daagse Roadtrip West Amerika

7-daagse Roadtrip West Amerika

Op naar de Grand Canyon South Rim

De Grand Canyon Rims

Maandag: De volgende ochtend verlaten we al vroeg Las Vegas voor de 450km lange rit naar de South Rim van de Grand Canyon. Eigenlijk wilde we eerste de West Rim aandoen met de Skywalk maar na het inlezen kwam ik tot de conclusie dat dit maar een toeristische rip-off is van de echte Grand Canyon bedoeld als geldklopperij voor bezoekers aan Vegas. Hoge entree prijs en dan mag je nog niet eens foto’s maken op de Skywalk van iets wat nog niet de echte Grand Canyon is.  Lees het hier en oordeel zelf. Er is trouwens ook nog een North Rim, deze is in de winter niet te bezoeken. Wij besloten dus naar de South Rim te gaan en maakte verschillende stops onderweg. Zoals bij de Hoover Dam…

Hoover Dam

Een pittige rit dus maar zonder al te lange stoppen hoop ik dan toch om een uur of twee bij de Grand Canyon te zijn…. Moeilijk want onze eerste stop is al na 50 km, exit 2 highway 93, richting de Hooverdam, ook bekend als Bolderdam. De dam is bedoeld voor het regulieren van de waterafvoer van de Colorado River, irrigatie en stroomopwekking. Voor dat je echt bij de dam uitkomt kun je rechts parkeren en de parallel gelegen Mike O’Callaghan-Pat Tillman Memorial Bridge oplopen voor een view op de dam.

Je kunt via deze parallelweg, de oude highway, wel  over de dam heen rijden, daar parkeren en rondkijken maar uiteindelijk moet je toch weer via dezelfde weg terug om bij exit 2 weer de snelweg op te gaan. Het is winderig en koud, wij gaan niet meer naar de dam beneden en vervolgen onze weg naar Kingman over de highway 93. Bij het oversteken van de Colorado River rijden we ook van Nevada naar Arizona wat betekent dat de klok weer een uur vooruit moet.

Het landschap is weids en kaal, en ja, er waait inderdaad een bol gras de weg over. Cruise controle erop en gaan zodat we vlot in Kingman zijn. We tanken even af, kopen wat te eten en een bak koffie en vervolgen de Interstate Highway 40 naar het oosten. Deze Highway heeft hier de functie van de oude Route 66 overgenomen. De weg loopt langzaam omhoog waardoor ook langzaam de begroeiing toeneemt.

Route 66 of U.S. Route 66 was een historische autoweg (U.S. Highway) in de Verenigde Staten, die begon in Chicago en eindigde aan het strand van de Stille Oceaan in Santa Monica bij Los Angeles. De totale lengte was 3940 km. US66 loopt door Illinois, Missouri, Kansas, Oklahoma, Texas, New Mexico, Arizona en Californië. De weg wordt ook de Will Rogers Highway genoemd.

Seligman

Ik kan het uiteindelijk toch niet laten om bij Seligman even de snelweg te verlaten en het dorpje in te rijden. Hier is het één en al Route 66 met allerlei bezienswaardigheden. Erg leuk maar het kost ook wel tijd. Op zo’n moment is het inderdaad niet leuk dat we toch iets te weinig tijd hebben voor de trip, of domweg te veel willen zien in een korte tijd.

Seligman

We kopen wat souvenirs waaronder een nummerplaat van Californië en vervolgen de weg naar Williams. Na enige tijd veranderd de begroeiing in echt dennenbos. Prachtig wederom en wat een vergezichten. We stoppen in Williams voor een hap eten en een paar foto’s en maken ons dan op voor de laatste 80km naar de Grand Canyon.  Verderop meer over Williams.

Wederom verbaas ik me door het steeds veranderende landschap, zo rijdt je in bos en zo weer op de kale vlakte en de besneeuwde bergtop van Humphreys Peak aan de horizon.

De Grand Canyon South Rim

Uiteindelijk voert de weg naar de South Rim die op een hoogvlakte van 2100 ligt. En dat is voelbaar, 9 graden met zonneschijn en wind… chilly! We betalen de 30$ entree en rijden het park op. In de buurt van het bezoekerscentrum parkeren we en zonder dat we het in de gaten hebben staan we al bijna op het randje van de afgrond want ineens is die daar… de Grand Canyon. Onwerkelijk, onvatbaar, immens, indrukwekkend, bijzonder, prachtig en gigantisch…(er zijn nog meer termen te verzinnen).

Grand Canyon
De Grand Canyon

Hier vooraan is het druk en vooral de Chinezen verdringen zich voor de beste selfie, maar goed dat hier hekken staan. Ook wij maken uiteraard de nodige foto’s. Het mooie van de South Rim is dat je heerlijk kilometers langs de afgrond kan wandelen en de liefhebber kan zelfs 1500 meter afdalen naar de bodem. Er rijden gratis pendelbussen die je weer terugbrengen naar het bezoekerscentrum of naar andere viewpoints.

Oke, woorden schieten dus tekort hoe bijzonder dit natuurfenomeen is. Wij liepen van Mathers Point naar Hopi Visitor Centrum, in het begin was het druk en daarna gewoon rustig.

Ieder jaar verongelukken er mensen door allerlei omstandigheden. Naast de bekende oorzaken zoals domweg naar beneden vallen onderschatten veel avonturiers de elementen als zij in de Grand Canyon afdalen. Het is een pittige tocht en beneden is het vaak 20 graden warmer. Als het boven 25 graden is dan is het beneden dus bloedheet. Er is zelfs een boek geschreven over de vele ongevallen genaamd Over the edge; Death in the Grand Canyon.

We namen hierna de bus weer terug. Toen de zon bijna onderging was het afgekoeld naar 3 graden en heb ik nog even op Mathers Point gestaan voor een laatste blik. Klik hier voor meer kaart informatie en allerlei activiteiten zoals een helikoptervlucht.

Op het park zagen wij al grote herten lopen en op de weg terug naar Williams zagen wij er nog meer in de berm. Erg oppassen dus want deze wil je niet op de voorruit hebben.

Williams

Williams is ook een erg leuk toeristisch stadje aan de Route 66 met winkeltjes en veel restaurantjes. De meeste staan in het teken van Route 66 en de Grand Canyon. Williams noem zich niet voor niets de ‘Gateway van de Grand Canyon’. Van hieruit vertrekt de Grand Canyon Express dagelijks naar de Grand Canyon Village. Dit is natuurlijk een toeristische trein.

Ook is er een nog Wildlife Park in de beboste omgeving genaamd Bearizona , ja inderdaad met beren want ook in het Grand Canyon N.P. komen beren voor maar die zijn zeldzaam. Wij eten nog pizza in Williams en rijden in het donker terug naar Kingman.