Dag 3 Sálka – Alesjaure 25 km

Het heeft de hele nacht geregend en het druppelt nu ook nog wat door. Ik blijf dus nog even liggen en op het moment dat ik besluit toch aan het ontbijt te beginnen stopt de regen; mooi dus. De regen van vannacht heeft wel alles ontzettend sompig en modderig gemaakt. Toch ga ik na het opbreken van de tent met frisse moet op pad maar de donkere luchten voorspellen niet veel goeds.

De route voert me vandaag 25 km lang over de 1150+ hoge Tjaktja-pas, via de Tjakta hut naar de Alesjaure hut.

Vanaf de eerste pas is het pad één grote glibberige modder bende. Het is soppen en glijden achtervolgt door een donkere regenwolk die steeds meer dichterbij komt. Het landschap blijft adembenemend mooi en woest maar de elementen gaan daar nu een schepje bovenop doen. Ik trek mijn regenbroek aan en laat de striemende regen over me heen kletteren. Maar, wonder boven wonder stopt het na 15 minuten alweer met regenen.

Ik doorwaad een aantal rivieren waarbij ik de schoenen aan kan houden of van steen naar steen kan stappen maar vlak voor de pas kom ik een wat forsere variant tegen. Ik twijfel even maar besluit dan toch om met de schoenen aan het via de ondiepe delen te proberen. Dat lukt maar ik merk wel dat mij sokken wat vochtiger aan gaan voelen na al die nattigheid. Ondertussen kom ik de eerste tegenliggers tegen en net als gisteren zie ik niemand die in dezelfde richting loopt.

Dan sta ik aan de voet van de pas wat dan nog eigenlijk een korte steile en vooral glibberige klim is. Probleemloos kom ik op het eerste uitzichtpunt uit van waaruit ik prachtig terug kijk op het dal. Ik ontmoet wat mede wandelaars waar een praatje mee maak en loop dan door naar het hoogste punt.

Daar aangekomen zie ik een paar shelterhutten, nog wat sneeuwplakken en vooral een kaal rotsachtig landschap aan de ander kant. De zuidzijde kenmerkte zich nog vooral door gras en glooiende hellingen maar dat is hier dus niet. Ik begin aan de afdaling en als ik bij de puinvelden kom zijn daar gelukkig weer de loopplanken. Ik kan dus gewoon lekker doorlopen maar merk wel dat de vochtige schoenen een blaar beginnen te veroorzaken.

Als ik de Tjaktja hut passeer neem ik een uitgebreide pauze. Ik trek droge sokken aan en tape de blaar. Het weer is inmiddels behoorlijk opgeknapt en een dun zonnetje probeert het wolkendek te doorbreken dus op voor de tweede helft.

Ik loop nog geen 300m of ik sta met mij droge sokken en pleister bij een rivieroversteek waar de schoenen toch echt uit moeten en mijn pleister alweer nat wordt. Ik trek de Teva’s aan en steek over. Aangezien het pad lekker vlak blijft hou ik de Teva’s nog maar even aan want de volgende rivieroversteek doet zich al weer aan. Ik geloof dat ik wel 8km op de Teva’s ben doorgelopen.

Af en toe ga ik even van het pad af voor een foto of uit nieuwsgierigheid. Je loopt dan door de sompige mos en ziet net weer wat andere dingetjes. Dan hoor ik ineens een enorme knal; precies aan de overzijde van de rivier begint een enorme hoeveelheid rotsen en sneeuw los te raken en het dal in te storten. Het laat een enorme stofwolk na en het duurt bijna een 1 minuut eer het geraas van puin voorbij is. Je zou er maar net lopen. 

Het is weer t-thirtenweer dus met goede zin stap ik lekker door en op 5km voor de Alesjaurehut kan ik deze al zien liggen. Langzaam komt deze dichterbij, ik passeer nog een aantal rivieren via de inmiddels bekende swingbridges.

Vlak voor ik bij de hut aankom zie ik een paar pareltjes van overnachtingsplekken, even onthouden dus. Vlak voor de hut moet ik nog de Aliseatnu rivier overstekken die hier uitmond in het Alisjavri-meer. Ook daarvoor is een enorme swingbridge aangelegd.

Bij de hut doe ik me weer tegoed aan een blik drinken en koop ik voorgekookte eieren voor bij het avondeten. Veel is er niet te beleven dus loop ik een paar honderd meter terug om die geweldige campspot te pakken.