Noorwegen vervolg

Maandag, 6 augustus

We vertrekken een dag eerder dag gepland en gooien ons reisprogramma wat overhoop. Noorwegen is een echt trekkersland, als je niet echt de bergen in gaat heb je na een paar dagen alles wel gezien.

De veerboot Kaupanger naar Gudvangen

We gaan vandaag met de boot van Kaupanger naar Gudvangen. Dit is een toeristische tocht maar was vroeger in de winterdag wel degelijk een belangrijke verbinding. De boot start zijn tocht namelijk in Lærdal. Toen vroeger de 24,5km lange Leardalstunnel van Lærdal naar Flåm er nog niet was, de langste autotunnel ter wereld, was dit in de winterdag een van de weinige verbindingen met Bergen.

De weg van Lærdal naar Aurland/Flåm, bekend als Snowveggen wat dus letterlijk sneeuwweg betekend is grotendelen van het jaar niet te berijden. De boot over de Sognefjord was toen het enige alternatief, maar of die Kaupager aandeed weet ik niet. Met de komst van de tunnels is Bergen ook ‘s winters via het Hemsedal goed te bereiken. Flåm staat overigens bekend om de Flåmbaan maar laten we links liggen.

Goed, we rijden dus naar Kaupanger waar we aansluiten in het rijtje van niet gereserveerd. Bij de ochtendboot schijnt een plekkie geen probleem te zijn. Voor de middagvaart kun je toch beter reserveren.

We hebben een beetje pech. Er worden 3 bussen Japanners op de boot losgelaten. Nu heb ik geen hekel aan Japanners, het zijn hele lieve mensen, maar het wordt zo druk op het dek. Het is dan ook een hele stoelendans voordat iedereen zijn plek gevonden heeft op de boot. Het weer is prachtig al hangen er her en der nog hardnekkige flarden mist. Op de boot wordt in vele talen één en ander verteld over de fjord maar alhoewel de Nederlanders vaak met grote getalen aanwezig zijn, geen Nederlands. Zo blijkt de fjord bijna 1,5km diep te zijn.

De boot vaart uit en als we de haven van kaupanger uit zijn krijgen we zicht op de tak van de fjord richting Lærdal. De boot maakt een stop bij Frønningen, een paar huizen zonder bereikbaarheid met het overige wegennet. Deze mensen zijn de afhankelijk van de boot. Dan duiken er een paar dolfijnen op die door de japanners met gejuich begroet worden. Even later juichen ze voor een stuk hout maar moeten ze om zichzelf lachen als ze zien dat het geen dolfijnen zijn.

Dan varen we de Aurlandsfjord in en wordt het enger. Net voor we het mooiste punt bereiken, de splitsing van Aurlandsfjord naar Nærøyfjord duikt de boot de mist in, erg jammer. De Nærøyfjord is namelijk zodanig ruig, spectaculair en heeft waarschijnlijk nog een paar unieke eigenschappen, waardoor deze ook op de Unesco lijst is geplaatst. Gelukkig krijgen we na en minuut op 15 weer zich op de wanden, weliswaar met mistflarden maar alles beter dan niets. We passeren een aantal grote watervallen.

De boot stopt nog 1 keer bij een paar huizen en vaart dan in een steeds nauwer wordende fjord verder naar Gudvangen. De meeuwen langs deze route weten precies wanneer de boot komt. Ze hangen in de lucht en laten zich voeren door de passagiers. Monique wordt door de Japanners toegejuicht als de meeuwen uit haar hand eten. Dat is toch wel grappig, je bent in een hele mooie fjord en we kijken naar de meeuwen. In Gudvangen worden we al opgewacht door de volgende lading toeristen. Zeker honderd mensen staan op de kade te wachten. Bij Gudvangen is de fjord geweldig mooi, werkelijk overal komen dunne stralen water van immense hoogte naar beneden vallen. Een toppertje dus.

Gudvangen richting Eidfjord

We rijden de boot weer af en vervolgen het nog steeds erg ruige dal in de richting van Voss. Dan duiken we een paar tunnels in en warempel, na de tunnels ineens ruim 23 graden een een vlakker landschap met sneeuw aan de horizon. We stoppen voor een picknick aan het meer de Opheimsvatnet. Luc kan zich weer even uitleven met het gooien van stenen in het water. We genieten met volle teugen wat het zachte weer. Voor het eerst sinds Zweden voelen we de zon branden. Aan de horizon zien we sneeuw.

We vervolgen onze weg weer via de E16 richting Voss en dan ineens weer zo’n prachtige waterval, de Tvindefossen.

Het landschap na Voss is even wat minder ruig maar na zo’n 20km dalen we ineens af naar de Hardangerfjorden, scherpe haarspelden en ruige watervallen tot we in een 7 kilometer lange tunnel verdwijnen. Aan het eind van deze tunnel ligt de Eidfjord, een zijtak van de Hardangerfjorden. De weg loopt even langs het water op waarna het op zeeniveau afbuigt naar de opstelplaatsen voor de veerboot. Hier steken we de Eidfjord over om richting Hardangervidda te gaan. Je kunt hier ook rechtsaf richting Stavanger en naar de voor bekende Preikestolen. Dat voor een andere keer, wij gaan linksaf naar Eidfjord.

Eidfjord

In het plaatsje wandelen we even rond en doen wat boodschappen voor het avondeten. Daarna rijden we 8km door naar Øvre Eidfjord, de rotswanden zijn zo steil dat de weg grotendeels door een tunnel gaat. Øvre Eidfjord ligt op een plek aan de voet van de Hardangervidda gelegen aan het meer de Eidfjordvatnet tussen de machtige rotswanden. Behalve op het tussen rotswanden ingeklemde meer kijk je de Juvedalen, de Måbødalen en de Hjølmodalen in. Allen even nauwe ingesleten kloven.  In het dorpje is een bezoekerscentrum voor de Hardangervidda.

Onze camping, de Sæbø camping, basic maar eentje met een  behoorlijk groot veld en bijna helemaal vol. Op deze plek voel je je echt nietig. De steile rotswanden rondom maken indruk. Dan stroomt er ook nog een rivier langs de camping die uitmond in de fjord. Ons hutje, leuk en ruim echter maar 1 kookpitje, geen pannen en bestek. En dat hadden we dus niet bij ons. Gelukkig kunnen we wat lenen.

Hjølmodalen

‘s Avonds kunnen we niet stil blijven zitten maar gaan toch nog even het Hjølmodalen inrijden voor een blik op de waterval Vedalsfossen. Na een paar kilometer waarschuwen borden ons voor de slechte staat van de weg. Dat belooft wat. Met oneindig veel scherpe haarspelden draaien we door de losse zand omhoog. We moeten uitwijken voor diepe kuilen in de weg en plotselinge tegenliggers. In alle concentratie op de weg rijden we de waterval zomaar voorbij.

We bereiken een hoogte van zo’n 800m en parkeren dan de auto. We gaan voor een wandeling naar de waterval Valurfossen. Of we hem ook echt gezien hebben weet ik niet, we hebben in ieder geval wel stromend water gezien. Het uitzicht op het dal is prachtig. Dan rijden we weer terug naar beneden en zien alsnog hoog aan de linkerkant een flinke waterval met een hoog verval. Dat is hem dus,  de Vedalsfossen. Gelukkig keren we weer heelhuids terug.

Vøringfoss

De volgende dag begint prachtig, het is om 9.00 al 22 graden. Vandaag rijen we door de Måbødalen via weg 7 de Hardangervidda over. Ons einddoel is Gol, waar we een camping gereserveerd hebben met een buitenbad. We hebben de kinderen dus beloofd dat we ‘s middags gaan zwemmen. We rijden het dal in en na velen (keer-)tunnels bereiken we een van de bekendste watervallen de Vøringfoss. Daar stoppen we dus en sjouwen wat over rotsen tot we aan een afgrond staan en een simuur uitzicht hebben op de waterval. Het was zeker met de kinders goed oppassen hier. Later op de parkeerplaats blijkt er geheel de ander kant op een degelijk asfaltpad te lopen waar men van een blik op de watervallen kan genieten. Toch niet echt imposant.

Hardangervidda

We rijden verder en naderen het plateau van de Hardangervidda. De Hardangervidda is de grootste hoogvlakte van Europa en ligt aan de rechterzijde van de weg. Het gebied licht over 7500km2 op ruim 1000m hoogte. Links ligt de Hardangerjøkulen, een kleiner plateau wat wel hoger ligt zodat er zich een gletsjer op heeft gevormd. In de winterdag heers hier een bar poolklimaat. De ijzige kou, de sneeuw en de straffe wind maken dit gebied dan onbereikbaar. Ook wij merken dat het klimaat hier anders is. Stapte we nog met een hemdje en 22 graden in de auto. De thermometer stond nu weer op 11 graden en inderdaad een straffe wind. We rijden de sneeuwresten weer tegemoet. Het is natuurlijk wel een prachtig gebied.

De wolken aan de horizon kunnen wel eens roet in het eten gooien als het gaat om zwemmen. Na enige tijd daalt de weg langzaam af richting Haugastol waar de spoorlijn weer de weg volgt, de bomen weer langs de weg staan en rijden we naar Gaupne. Gaupne is een wintersportplaats en heeft de nodige voorzieningen. We eten wat en kopen een hiking broek voor mijn volgende trip.

Gol

Dan rijden we weer verder en de temperatuur stijgt langzaam weer naar de 20 graden. Het zonnetje komt zelf door als we bijna in Gol zijn. De camping is vreselijk. Het is een camping vol met vaste plekken. Het barst er van veel te vette Noren. We gaan ondanks dat het niet superheet is naar het zwembad waar nog even 20 euro moeten neertellen. Maar ja, beloofd is beloofd. Het water is veel te koud en na een kwartier kijkt Marloes blauw van de kou. Dan maar lekker luieren.

De volgende dag is onze laatste hier in Noorwegen. We rijden door het groene dal naar Oslo.

Oslo en het beelden park van Gustav Vigeland

Het weer is prachtig. We hebben zeker 25 graden. In Oslo aangekomen gaan we eerst naar het beelden park van Gustav Vigeland. Dit park staat bomvol beelden en doet ons zowaar aan Rome denken. Voor de kinders is dit ook leuk. Het barst er van de toeristen.

Dan rijden we verder naar de kade van Stenaline. Hier is het even ietsjes anders geregeld. We kunnen niet de boot op, en parkeren zit er ook niet in. Dan maar een alternatieve parkeerplek zoeken en de stad in. Pas rond 18.00 kunnen we inchecken en moeten dan nog zeker een uur wachten oor we daadwerkelijk de boot op kunnen. Tot die tijd hebben we wat door de stad gesjouwd. Eénmaal op de boot springen we meteen de douche om voor het uitvaren fris en wel op het dek te staan. Nou, in die korte tijd is er ook even gauw een stortbuitje gevallen, maar het is weer droog.

De boot vaart uit, door de Oslofjord en zal om 7.30 in Denemarken, in Fredrikshavn aanmeren.