Nieuw Zeeland
Woensdag 27-01-1993 (14oC)
Na heerlijk onder de brug geslapen te hebben gingen we weer langs de weg staan met de duim omhoog. Na één uur in de ijzige kou en vooral zeer sterk indringende wind gestaan te hebben en ongeveer 2 auto’s voorbij te hebben zien rijden zijn we maar in de bus gestapt, die ook nog eens erg goedkoop bleek te zijn. De bus ging door een lang kaal dal naar Oamaru (150km) gelegen aan de oostkust. Hier hebben we wat rondgelopen en daarna de bus naar Portobello op Green Island, een schiereiland bij Dunedin, gepakt.
Na wat gelopen te hebben door het erg koude, regenachtige en vooral winderige weer hebben we een oud huis opgezocht dat als hooischuur diende. In het hooi hebben we onze matrasjes uitgerold. Ton zijn wens eens tijdens de reis in het hooi te slapen ging dus in. Vanmorgen de boel ingepakt en door het bergachtige landschap met veel grasland en schapen richting kust gelopen om daar basaltkust, zeehonden en eventueel pinguïns te zien, maar het weer was te slecht (storm) om rustig naar de kust te sjouwen dus zijn we via een short-cut door de weilanden terug naar de hoofdweg gelopen.
Niet alleen mijn hele broek zat onder de modder, ook mijn schoenen en sokken waren weer eens nat. Ik ben er vooral achter gekomen dat Ton niet alleen bang is voor hele kleine beestjes maar ook voor grote beesten (koeien en paarden). Maar ondanks deze binnenweg hadden toch mooi de bus naar Dunedin gehaald en zijn vervolgens naar Gore in het binnenland gelift. Hier staan we op een echte camping met wasmachines, gasfornuis en echte warme douches. Alle kleren zitten nu in de was.
Te Anau
Donderdag 28-01-1993 Te Anau 20.00h
Vandaag zijn we de dag eens lekker rustig begonnen; uitslapen, ontbijten met koffie, rustig het centrum ingewandeld, eten gekocht en weer terug naar de camping. We menen n.l. dat liften ’s middags makkelijker gaat. Mensen hebben ’s ochtends nog een hoop te doen en een slecht humeur. Na 3 heerlijke eieren met tomaat gebakken te hebben, hebben we de tent opgebroken en zijn we richting hoofdweg gelopen. We hadden de rugzak nog niet af of er stopte al een auto die ons halfweg bracht. De 2e lift was ook erg snel. We staan nu in Te Anau op een camping. Het is hier erg toeristisch. Te Anau ligt aan een gigantisch ondoordringbaar bos- en berglandschap met fjorden. Het weer is weer omgeslagen en het zonnetje schijnt weer bij 24 oC. Vandaag mezelf gewogen; 69 kg (-5kg).
Zondag 31-01-1993 Mac Kenziehut
Na nog één nacht illegaal gekampeerd te hebben, hadden we een opossumhunter ontmoet. Hij kent de hele omgeving en zou ons zaterdag een rondvaart geven. Dit ging helaas niet door omdat er een noodgeval was waar hij stand-by voor moest zijn. Wel heeft hij op Ton’s verjaardag een heerlijke maaltijd voor ons gekookt. Ook zaterdag en zondag nog een nachtje illegaal gekampeerd. Vanmorgen hebben we na eerst een heerlijk ontbijt weggeslagen te hebben ons boeltje op gepakt en na een paar auto’s hadden we een lift naar Milfort. We waren eigenlijk bang dat we helemaal geen lift zouden krijgen.
Milfort Sound
In Milfort hadden we gelukkig goed weer. Hier valt 7,5m regen per jaar (!), in Holland slechts 0,8m. Het regent er dus zo’n beetje elke dag behalve vandaag. De westenwind komt van zee en lost het water op de zeer hoog steil uit zee oprijzende bergen (fjorden). Milfort ligt aan een zeer mooie fjord en de Milfort Track. Het is erg toeristisch.
Met een jet-boot hebben we een rondvaart gemaakt. De boot is erg snel (50km/u). We gingen langs watervallen op en rotswanden die 2x zo hoog zijn al het Empire State Building, recht uit zee. We zijn tot op de Tasman Zee gevaren waar nog wat zeehonden te zien waren.
Routeburn Track
Nadat we een bak koffie genuttigd hadden kregen we al weer snel een lift naar het begin van de Routeburn Track. De Routeburn Track kun je in Google Earth bekijken door het onderstaande bestand te openen, ook streetview heeft het pad al toegevoegd. Het begin van de track loopt door regenwoud. Door de vele regen groeit hier overal mos, erg mooi. We zitten nu op een camping midden in de bush-bush bij de Lake MacKenzie hut, ver van de bewoonde wereld in de bergen waar geen wegen zijn. Morgen willen we (te voet) de pas oversteken (ongeveer +1200m) maar het weerbericht is niet best. Tot 500+ kan sneeuw vallen.
De Routeburn Track is de kortste weg van de Milfort Sound naar Queenstown, met de auto moet 170km extra omrijden.
Bekijk de Routeburn track in Google Earth
Dinsdag 02-02-1993 Queenstown 15oC
We hadden de nacht in de bergen bij de hut redelijk droog gehouden alhoewel het met 3 graden wel erg koud was. Nadat we de tent opgebroken hadden begon het te sneeuwen (natte sneeuw). Na ons goed ingepakt te hebben besloten we toch maar de pas over te steken, 300m hoger. Al snel veranderde het landschap in een witte skipiste. Een half uur hielden we onze voeten droog maar daarna waren ze al snel doorweekt nat terwijl het bleef sneeuwen. Ton verloor bijna zijn schoenzool die hij met touw moest repareren, het was weer vloeken en balen van zijn zijde, ik kon het leuke van dit winterweer in zomers NZ nog wel inzien.
Op de top van de pas lag zeker 10cm sneeuw. Eenmaal de pas over verdween de sneeuw en kwam het zonnetje door. In een berghut Routeburn Falls konden we bijkomen met een bak warme thee waarna we alleen nog maar bergaf hoefden. Het ging zelfs zo goed op natte schoenen dat we tot het eind van de track zijn doorgelopen. het eind van de track ligt echter nog 30km van de bewoonde wereld. Elke ochtend om 11uur komt hier een bus. We hadden de track in 1,5 dag gedaan. Toen er na 5 minuten 2 mensen uit het bos kwamen en in een auto stapten, vroegen we om een lift naar Queenstown, met succes. Dit scheelde ons fl 30,- buskosten en tijd.
Queenstown
Queenstown is erg toeristisch maar er is niet veel te zien. Wel worden er vele tours georganiseerd, zoals bungee jumpen en jetboten maar allemaal erg duur. De Japanners vinden dat allemaal prachtig.
Wij willen nu langs de westkust omhoog richting Nelson. We hebben verschillende mogelijkheden onderzocht; 1 dag auto huren, te duur; liften, geen verkeer en slecht weer, totdat we de Westcoast Express vonden. De Westcoast Express is een oude hippiebus met dito busdriver in houthakkersbloes die in 5 dagen langs alle toeristische plekken aan de westkust rijdt en overal stopt voor maar fl100,- p.p.. De bus rijdt tot Nelson, morgenvroeg vertrekken we naar Fox Glacier waar we eerst de gletsjer bezoeken.
Woensdag 03-02-1993
Fox Glacier
Vanmorgen zijn we al om 6.15 opgestaan, tent ingepakt en ontbeten. Om 8.15 werden we door de “Fun Bus” opgepikt die ons naar de West Coast Express bracht ergens bij Haast. Het was een toyota busje met aanhanger, gratis koffie, koekjes en lunch. We stopten bij leuke stekkies want het is toch ook een toeristenbus. De Haaspas was niet indrukwekkend maar het regenwoud aan de westzijde was prachtig. In Haast haalden we de Westcoast Express in zodat we vandaag al om konden stappen in de oude bus, graffiti van buiten en hippiemuziek van binnen. We maakten wederom “Japanees stops” zoals hij dat noemde, effe foto schieten.
Verder hebben we een wandeling van de weg naar het strand gemaakt. 1,5 uur door regenwoud. Erg mooi, mooi strand maar weer geen pinguïns. We zijn nu in Fox Glaciers. Het is licht bewolkt zodat we de bergen en de gletsjer niet goed zien. Vanavond gaan we naar het strand, zeehonden en dolfijnen kijken.
Donderdag, 04-02-1993 13.00h
Nog steeds Fox Glacier
Vanmorgen om 6.15 weer opgestaan om een bezoekje te brengen aan Lake Matheson.
Dit meer staat bekend om zijn spiegelreflectie van de bomen en de bergen. Helaas is meestal het weer slecht en zijn de bergtoppen niet te zien. Als dat wel is, dan meestal ’s ochtends. Vandaag was het wel bewolkt maar enkele toppen waren wel te zien. Na de wandeltocht om het meer hebben we een “bush”- wandeling gemaakt door het regenwoud, erg mooi.
